ZEEVOGELTOCHT "MISSIE PAPEGAAIDUIKER": HEILIGE GRAAL NOG EEN JAARTJE UITGESTELD...
- Martijn Bot
- 6 nov 2021
- 2 minuten om te lezen
Bijgewerkt op: 7 nov 2021
Eindelijk hadden we vrijdag, na zeetochten die bol stonden van zuiden- en oostenwind, eens een noordwester in de weerberichten zitten. Mijn verwachtingen waren dan ook best hoog gespannen voor de, wat achteraf blijkt, laatste zeetocht van 2021, Missie Papegaaiduiker (de editie van 7 november is vanwege te harde wind en te hoge golven helaas afgelast). Zouden we eindelijk eens beloond worden met leuke soorten en dito aantallen nu de aanvoer was zoals je je als rechtgeaard zeevogelliefhebber wenst?
Eens te meer bleken echter twee zaken: Het najaar van 2021 lijkt maar niet los te willen komen wat betreft de massa (enige losse dagen uitgezonderd) en de zee blijkt en blijft een onpeilbaar en onvoorspelbaar habitat. Die vaststelling geeft meteen antwoord op de vraag uit de eerste alinea: Nee, we werden niet echt beloond. Natuurlijk, we zagen al schommelend (een onvermijdelijk gevolg van wind uit de goede richting) best veel vogels en uiteindelijk ook best nog wat soorten, maar het was en bleef schrapen en de krenten in de pap bleven een beetje uit. Om over een Papegaaiduiker nog maar te zwijgen...
Een impressie van de soorten die we wel zagen vindt u hieronder. Enkele zaken die opvielen: De aantallen Alken en Zeekoeten waren wat lager dan de afgelopen weken, de aantallen Pontische meeuwen aanmerkelijk hoger. Wat is die soort aan een gigantische opmars bezig de laatste jaren! We hadden weer veel Jan-van-Genten achter het schip,maar het aandeel adulte vogels was veel lager dan de afgelopen weken. Het waren toch vooral jonge vogels die zich tegoed deden aan het visafval. Verder zagen we meer duikers (vooral Roodkeel, maar ook enkele Parelduikers) en Drieteenmeeuwen dan de vorige tochten, maar bleven de jagers beperkt tot een Kleine- en een Middelste, met nog een waarneming van een verre Grote door slechts enkelen. Tenslotte zagen we toch nog een vogel die we nooit eerder zagen, die prachtig was, maar die op een soortenlijstje niet telt. Het ging om een hybride tussen een Grote burgemeester met een Zilvermeeuw of wellicht een Grote mantelmeeuw (de meningen verschillen daarover...). Het was een mooie vogel, die op het eerste oog en bij het van ons afvliegen werd gedetermineerd als Grote burgemeester, maar toen 'ie terug achter het schip kwam zagen we meteen de bijna geheel zwarte snavel en de net wat te donkere tekening op handpennen en staart, wat 'm meteen door de mand liet vallen als "geen zuivere koffie". Oftewel: Je hebt er lijsttechnisch niets aan, maar een stoer beest, dat waarschijnlijk van ver is gekomen, is het wel!
Binnenkort komt de nieuwe afvaartenlijst online. We gaan er in 2022 opnieuw en met frisse moed tegenaan (met afvaarten vanuit Scheveningen, IJmuiden en Lauwersoog) en hopen dan op iets meer variatie en iets meer memorabele soorten in vergelijking met dit vrij schamele jaar.
Opmerkingen