Ik gok zo maar dat velen van ons tegenwoordig op allerhande vlak behoefte hebben aan een figuurlijk frisse wind, maar de laatste tijd moeten we het toch vooral doen met een letterlijke. Laten we hopen dat de aanhoudende turbulentie de pandemie dan maar voor eens en voor altijd het land uitblaast, dan zijn deze ruige tijden tenminste nog ergens goed voor.
Ook tijdens laatste kweldertocht van deze winter was de wind wederom een factor van belang, maar tegelijk bleef het wel droog; we telden dus zorgvuldig onze zegeningen en gingen dapper op pad. En dat thuisblijvers sowieso altijd ongelijk hebben, bewees ook deze dag!
Op weg naar de Waddenkust, waar het uiteindelijk moest gaan gebeuren, kwamen we rondom Anjum onvermijdelijk langs grote groepen overwinterende ganzen. Het blijft als vogelaar lastig om deze te negeren; je weet immers maar nooit welke zeldzame soorten zich in de massa's ophouden. Reeds in de eerste groep Rotganzen was het raak. Met moeite kreeg iedereen een zeldzame Zwarte rotgans in beeld. Omdat de vogel vrij op afstand liep, besloten we om te rijden en lukte het de groep dichtbij te benaderen. Daar bleek dat het niet om één, maar om twee exemplaren ging! Waarschijnlijk betrof het een paartje, omdat ze vlak bij elkaar liepen en één vogel zich beduidend luidruchtiger en "macho-achtiger" gedroeg dan de tweede. Deze prachtige waarneming (de soort komt van heel ver!) op korte afstand betekende meteen een nieuwe soort voor de meeste deelnemers!
Al slalommend reden we eerst richting de haven van Lauwersoog. Groepen Koperwieken, Kramsvogels, Kieviten, Goudplevieren en vele ganzen vermaakten ons en zorgden ervoor dat we maar langzaam vorderden. In de Bantpolder liep zowaar een winterkleed Zwarte ruiter; een schaarse verschijning in de winter.
Het doel in de haven was natuurlijk in eerste instantie de overwinterende Roodhalsfuut. Ik had 'm al een paar weken niet meer gezien en was dan ook verbaasd over de geweldige metamorfose die de vogel in relatief korte tijd heeft doorgemaakt. De laatste keer was 'ie nog volledig in winterkleed, nu knalde het rood van de keel, zeker in de zon. Prachtig! Ook zwom er een man Middelste zaagbek; ook niet te versmaden!
Na al deze omtrekkende bewegingen was het nu tijd om daadwerkelijk naar de kwelders te gaan. De plek die de afgelopen weken een betrouwbare hotspot bleek voor de karakteristieke kweldersoorten, bleek nu vreemd genoeg vrij leeg en vogelarm. We moesten het doen met 6 overvliegende Fraters, twee Ransuilen en koffie met koek ;-).
Langzaam reden we westwaarts, waarbij we onderweg de vele erg natte akkers checkten op ganzen, zwanen en wat dies meer zij. Het voegde, naast enkele opvallend forse Toendrarietganzen, niet veel toe aan de daglijst.
De volgende stop was Ternaard en daar werd gelukkig goedgemaakt wat Paessens ons had onthouden. Toen we de dijk over waren zagen we eerst vooral Eiders, maar al snel landde er een forse groep vogels voor onze voeten. De groep bleek te bestaan uit een zalige mix van Strandleeuweriken en Sneeuwgorzen. Helaas vloog de groep al snel op en scheidden de Strandleeuweriken zich af van de Sneeuwgorzen. Toen we de/een groep terugvonden, bleken Fraters ineens de plek te hebben ingenomen van de Strandleeuweriken! De gemixte groep bleef lange tijd op de dijk foerageren en liet zich op afstand bekijken. Uiteindelijk verdwenen ook de Fraters weer en kwam de groep Sneeuwgorzen steeds dichterbij totdat ze op een metertje of twintig afstand van ons foerageerden. Zo zie je het op de kwelder in de winter natuurlijk graag!
De rest van de middag werd besteed in Friesland-buitendijks. Hier zaten zoals gebruikelijk heel veel vogels, maar de kwelderspecialiteiten lieten zich niet meer zien. Dat wil zeggen, de deelnemers in de auto achter mij zagen nog een groep Strandleeuweriken over de dijk vliegen, maar die miste de rest. Wel zagen we nog Kemphanen, (IJslandse) Grutto's, een Blauwe kiekendief, 2 Bontbekplevieren, meerdere Veldleeuweriken en uiteraard ook weer de nodige, actieve Hazen. Het laatste deel was dus vooral fijn wandelen, zonder al te veel echt noemenswaardige vogeltechnische toevoegingen.
Al met al denk ik dat iedereen die avond lekker rozig op de bank zal zijn neergeploft en dat we kunnen terugkijken op een prima afsluiting van de serie Kweldertochten. Volgend jaar gaan we zeker weer en ik ben nu al benieuwd wat die serie gaat brengen. Als ik alvast een wens mag indienen: Wat zou het mooi zijn als de Velduilen terug zouden keren in de aantallen van de afgelopen jaren, want die werden, vanwege de muizenschaarste, dit jaar toch wel node gemist!