Misschien neem ik mijn taak een beetje te serieus (kan dat überhaupt?), maar ik ging zondagavond, voorafgaand aan de jaarlijkse Wielewalenexcursie in nationaal park Lauwersmeer, toch flink onrustig en ongerust naar bed. De reden? De soort waar de excursie naar genoemd is in combinatie met zijn/haar verontrustende afwezigheid. Normaal gesproken is 10 mei een datum waarop Wielewalen al lang aangekomen en gesetteld zijn en is het niet de vraag of, maar hoe we ze te zien en te horen krijgen. Zoals eerder gememoreerd loopt de natuur dit jaar echter flink achter en komen vele soorten later en soms in kleinere aantallen terug in de broedgebieden. Tijdens de Honderddertig soortendag schitterde de soort dan ook al door afwezigheid, terwijl we vrijwel de hele dag in potentieel goede gebieden waren. Een blik op waarneming.nl leerde dat er op zondag, ondanks de warmte en goede aanvoer, precies 0 (lees: NUL) waarnemingen waren gedaan van Wielewaal in het hele Lauwersmeergebied. De deelnemers kwamen uit heel het land met toch echt vooral één doel, dus u begrijpt dat het zweet me toch enigszins begon uit te breken... Ik had dan ook alvast iets langer dan gebruikelijk nagedacht over het introductiepraatje. Toen de deelnemers waren gearriveerd, kon ik niets anders dan een zeer sterke winstwaarschuwing afgeven, waarbij ik hoopte dat men ook blij zou worden van enkele andere soorten die wellicht wél in het verschiet lagen. Gelukkig en natuurlijk bleek iedereen zeer begripvol en keek uit naar een lekker dagje vogelen, desnoods zonder Wielewalen, wat bij mij de druk al enigszins wegnam. Ik had mijn praatje net afgerond en was op weg om de spullen uit de bus te pakken voor de eerste wandeling toen ik ineens... een Wielewaal hoorde zingen! Mijn eerste gedachte was dat een deelnemer een grapje met me uithaalde met de telefoon, maar toen ik ook bij hen alerte gezichten waarnam, leek toch echt alsof het "wonder" geschied was en er waarschijnlijk letterlijk zojuist, of in ieder geval in de afgelopen uren, enkele vogels waren aangekomen! Wat een geluk en wat een blijdschap toen we, niet lang daarna, ook daadwerkelijk twee vogels kort en vluchtig (zoals te doen gebruikelijk met deze soort) in de kijker kregen! Het nachtje draaien en woelen bleek wonderbaarlijk genoeg onnodig!
In de twee uur die volgden zagen we in totaal drie vogels en het kostte wat geduld, loopwerk en manoeuvreren tussen de populieren, maar uiteindelijk heeft iedereen de zeer tot de verbeelding sprekende soort prachtig gezien en werden er zelf zeer redelijke foto's gemaakt. Uiteraard werden het geen prijswinnende composities, maar gezien de aard van het beestje in combinatie met de voortekenen konden we niet anders meer dan dik tevreden zijn!
Maar in onze zoektocht naar de Wielewalen zagen we nog flink wat meer. Hoogtepunten waren o.a. Appelvinken, Snor, Roerdomp (deze twee alleen gehoord), maar vooral een man Grauwe kiekendief (hing kort rond en verdween toen oostwaarts) en enkele Buidelmezen!
Rond het middaguur waren we allen klaar met en vooral zeer tevreden met onze gele vrienden en konden we het vizier richten op andere leuke soorten die in het gebied aanwezig waren. We bezochten eerst de Ezumakeeg, alwaar we o.a. enkele Steltkluten, een Zwarte stern en een groep Kemphanen aantroffen. De temperatuur was relatief aangenaam, maar het waaide wel stevig en dat zijn in deze tijd van het jaar omstandigheden waarbij de zwaluwen vaak laag boven het water en tegen de wind in foerageren. In de Ezumakeeg kan het dan gebeuren dat (met name) de Gierzwaluwen soms bijna tussen je benen door vliegen en daarbij heb je de zeldzame mogelijkheid om ze te kunnen fotograferen. We hebben ons daar dan ook even kort mee vermaakt en ook voor niet-fotografen was het genieten van de vele acrobatische vliegers die vlak voor je langs suizen!
In de Bantpolder troffen we enkele zeer ver op het akker foeragerende Morinellen en via Lauwersoog kwamen we uiteindelijk terecht in het overbekende maar immer productieve Jaap Deensgat. De plek stelde weer niet teleur; we zagen o.a. Temmincks Strandlopers (3), Kemphanen, Bosruiters, Bontbekplevieren, Bonte strandlopers en een Tapuit, maar de show werd gestolen door eerst een Visarend, die een dikke Karper uit het water viste en daarmee wegvloog en vervolgens een adulte Zeearend, die recht over de hut vloog en voor dikke paniek zorgde in de weide omtrek. Het was een mooie show!
Na een flinke afscheidsbui, die we droog in de hut konden uitzitten, konden we tevreden naar de auto's wandelen en terug kijken op een erg geslaagde dag. En voor uw informatie: Ik heb die nacht heerlijk geslapen ;-)