TEXEL NAJAAR: OUDE VRIENDEN!
- Martijn Bot
- 4 uur geleden
- 6 minuten om te lezen
MINIBUSEXCURSIE, MAANDAG 27 OKTOBER 2025
Mocht je je afvragen of ik de laatste tijd nog wel eens ergens anders kom dan op Texel: nee, eigenlijk niet! Maar daaraan gaat, nu ook de net afgelopen dagtrip achter de rug is, wel een voorlopig einde komen. Dit was namelijk de laatste van een serie najaarsexcursies, die soms een dag en soms drie dagen duurden, maar die stuk voor stuk prachtig, soortenrijk en (zo goed als) volgeboekt waren. En dat is de beste combinatie ;-).
OkƩ, ik kom natuurlijk af en toe nog wel ergens anders, maar dat was bijvoorbeeld afgelopen zondag door omstandigheden gedreven. Wederom sneuvelde er een zeevogeltocht vanwege te veel wind, maar elk nadeel heeft z'n voordeel: het gaf mij de gelegenheid om weer eens ouderwets een dag 'voor mezelf' aan zee te staan. Een volle dag Lauwersoog bracht niet heel veel vogels, maar wel een scala aan leuke soorten: Grote-, Middelste- en Kleine jager, vier Rosse franjepoten, een IJsduiker, twee Kleine alken, een Papegaaiduiker, een Roodhalsfuut, een Velduil, wat Noordse sterns, enkele Toppers, veel dwergmeeuwen en eigenlijk te kortstondig (deze heerlijke soort wil je goed en langdurig zien) een Vaal stormvogeltje, naast tal van algemenere soorten.
Hier wat impressies; gewoon omdat er niets leukers is dan zeetreksfeerplaatjes!
Genoeg over mijn vogeluitjes, terug naar de excursie. Ook de laatste dagtrip van dit najaar naar Texel zat weer vol en stond in het teken van afscheid nemen van oude vrienden. Het is opvallend hoe lang enkele van de zeldzame soorten die dit najaar opdoken zijn blijven hangen. Niet alleen vogelaars hebben het dus steevast leuk op Texel, ook zeldzame vogels lijken verknocht aan het eiland en zijn er in sommige gevallen niet weg te slaan. Zo begonnen we ook deze excursie, net als bijna alle voorgaande in de afgelopen weken, al op de boot met het zoeken naar de beroemde en zeldzame Kleine kokmeeuw. Die vonden we nog niet, maar wel scheurde er een Rosse franjepoot door de haven van Den Helder, zagen we de eerste Dwergmeeuwen van de dag en vlogen er bij voor de haven van Texel twee Noordse sterns.
Toen we ook de laatste deelneemster hadden opgepikt (zij was al op het eiland), besloten we om toch nog even tijd te steken in het zoeken naar de Kleine kokmeeuw. Immers, met het ingaan van de wintertijd is het licht rond vijf uur, wanneer we de boot terug zouden nemen, al aardig op z'n retour. In de haven troffen we, eerder dan de meeuw, Vincent Stork, die mij een beloning overhandigde vanwege het ontdekken van twee nieuwe soorten op zijn local patch. Hij woont in 't Horntje op de zuidpunt van Texel, is een fanatieke locat patch-vogelaar en met de vondst van eerst een Gestreepte strandloper en later een Klapekster in 'zijn gebiedje' hebben onze groepen hem aan twee all time nieuwe soorten geholpen. Volgens mij zijn de echte ontdekkers, excursiedeelneemsters Marlies en Wilma VDP, beiden geen bierdrinkers, dus ik zal me dan maar opofferen.
Maar de focus moest natuurlijk snel op het water achter ons. Dat deden we en betaalde zich al vlot uit. De Kleine kokmeeuw was soepel gevonden en liet zich meermaals en van alle kanten erg mooi zien. Daarnaast zaten er in de meeuwenwolk ook enkele Dwerg- en Drieteenmeeuwen, een Pontische meeuw, drie Noordse sterns, een Grote stern en dobberde er vlak voor ons een Zeekoet van de 'gebrilde vorm'.
Maar misschien het meest spectaculair en onverwacht was een juveniele Slechtvalk, die door de haven gejakkerd kwam, een Kramsvogel uit de lucht pakte en deze helemaal opat. Er bleef uiteindelijk slechts een kop over en wij waren getuige van de hele maaltijd!
Dat was nog eens een fijne start, die overigens al met al wel 1,5 uur in beslag had genomen. Tijd om de haven te verlaten en op zoek te gaan naar een tweede oude bekende: de Grote pieper nabij de Petten. Het is ongekend hoe lang deze vogel inmiddels op een klein stukje dijk vertoeft en daar een buitenkans vormt voor bezoekende vogelaars. Immers, deze schaarse doortrekker wordt doorgaans toch vooral overvliegend opgemerkt. Kansen op Grote piepers mooi aan de grond te zien zijn in een gemiddeld vogelaarsleven op de vingers van een hand te tellen. Vandaag ging het overigens bijna mis, omdat de vogel, waarschijnlijk door de harde wind, helemaal onderaan de dijk, tegen het het en in de begroeiing foerageerde. Dat maakte 'm lastig te lokaliseren, maar gelukkig was een medevogelaar oplettend genoeg en konden wij meeprofiteren. Hij was weer mooi!
De Petten zelf waren vermakelijk, met o.a. veel Rosse grutto's en Kanoeten, maar ook andere steltlopers als Zilverplevieren, Bonte strandlopers, Kluten, Watersnippen en een Groenpootruiter, enkele Oeverpiepers en twee Kleine zilverreigers.
Omdat het nog steeds flink noordwest waaide, leek het me kansrijk om even kort over zee te kijken. Ik hoopte hierbij op een leuke soort door de branding, aangezien de meeste deelnemers niet beschikten over een telescoop en geen zeetrekervaring hadden. Ondanks meerdere meldingen op het eiland, lukte dat niet en het leek me dan ook niet zinvol om deze poging lang voort te zetten. Dat kwam ook vanwege de sterke wens om de Brileider te bezoeken. Logisch, natuurlijk, gezien het feit dat de vogel sinds z'n terugvondst vaak ongelofelijk mooi te zien is. Dit zal vast te maken hebben met het feit dat 'ie nog volop in de rui is. Dat kost energie, dus wat rustmomenten op de kant zijn dan geen overbodige luxe. Ik vraag me dan ook af of we dit gedrag ook nog gaan zien wanneer de vogel straks helemaal in prachtkleed en vol in de energie is. Kortom, laten we elke gelegenheid om de misschien wel beroemdste vogel ter wereld van dichtbij te kunnen zien met beide handen aangrijpen!
Zo gezegd, zo gedaan, dus al vogelend reden we het eiland over richting de Waddenzee. Onderweg zagen we dat de eerste grote groepen Rotganzen zich ook weer gevestigd hebben. Natuurlijk scan ik deze altijd op zeldzame (onder)soorten en dat leverde ook nu weer succes op: een adulte Witbuikrotgans!
Aangekomen op de plek die inmiddels duizenden vogelaars van over de hele wereld kennen, was de Brileider zoals gehoopt niet moeilijk te vinden. Sterker nog, we kwamen precies aan toen 'ie weer toe was aan z'n poetsmoment op de kant. Na wat korte interactie met lokale Eiders zocht 'ie een basaltblok op en nam daar uitgebreid z'n verenkleed onder handen. En wij keken aanbiddend toe!
Andere soorten die rondom de Brileider zwommen waren o.a. Middelste zaagbekken, een Zeekoet en de nodige Geoorde futen. En ook 'onze' Eiders kregen natuurlijk aandacht. Die zijn op dit moment esthetisch eigenlijk mooier dan de Brileider, laten we eerlijk zijn!
We vogelden verder, langs natte akkers, over dijken en een haven, toen het nieuws doorkwam dat er een Kleine alk ter plaatse was ergens langs de Waddendijk. We hebben op drie verschillende plekken een poging gewaagd, maar een lang verhaal kort: de vogel bleek flink mobiel en we wisten 'm helaas niet te onderscheppen. Andere echt noemenswaardige soorten zagen we ook niet meer, al was een over de dijk vliegende tapuit spec. wel even spannend. Laten we er maar vanuit gaan dat het een late 'gewone' tapuit was.
En zo was de dag ineens alweer voorbij. Op de boot terug zagen we wederom de Kleine kokmeeuw, alsmede veel Dwergmeeuwen en nog een Drieteenmeeuw. Jammerlijk was dat ik op een gegeven moment een zwemmende Kleine alk in de kijker kreeg, maar na twee seconden dook deze onder. En dat, in combinatie met een bewegende boot en een klotsende zee had als resultaat dat ik 'm niet meer heb kunnen terugvinden. Zonde, maar dat doet niets af aan het feit dat het weer een mooie dag vol voornamelijk oude bekenden was, die zich alle zeer mooi lieten zien! Voeg daarbij dat het weer uiteindelijk heel erg meeviel en het moge duidelijk zijn dat we tevreden de boot weer af rolden.
Voorlopig is het dus even geen Texel meer, maar komende winter staan er wel weer twee excursies gepland. De Brileider zal tegen die tijd vast nog op z'n post en in prachtkleed zijn en het eiland is dan volgelopen met wintergasten. Iets om alweer naar uit te kijken!
Opmerkingen