Het eerste goede nieuws, dus: ik ben van de volgende privé-excursie thuis gekomen met een auto die in alle opzichten nog in tact was. Schadevrij, dus, en dat voelde ook wel een keer lekker; dat was inmiddels twee excursies op rij niet zo best gelukt (zie vorige posts voor een potje leedvermaak ;-)). Daarnaast was er ook met de dag zelf weinig mis. Ik mocht ditmaal op stap met een Hoornse natuurliefhebber, die deze dag cadeau had gekregen van zijn vrouw. Henk, want zo heette hij, was niet per se vogelaar, laat staan fanatiek, maar houdt ervan om lekker buiten rond te lopen, te genieten van alle aspecten van de natuur en deze waar mogelijk te fotograferen. Een prima uitgangspunt en de Oostvaardersplassen in het voorjaar is dan een prima passende bestemming.
We ontmoetten elkaar aan de Almerezijde van het gebied en startten met de bekende wandeling naar de uitkijkbult alsmede het bezoekerscentrum. Na al vele zingende, "gewone" soorten kregen we al snel een soort in beeld die iedereen, vogelaar of niet, kan bekoren: Blauwborst. Twee mannetjes waren nogal territoriaal en ontlokten elkaar de ene zangstrofe na de andere, waarbij ze soms vergaten dat wij er waren. Voorjaar in optima forma!
Kort daarna was er de bekende massapaniek bij de ganzen, wat eigenlijk vaak onherroepelijk leidt tot de waarneming van een andere publieksvriendelijke en iconische soort van het gebied: Zeearend! Wij troffen het met twee exemplaren die redelijk mooi te zien waren. Één ervan bleek een zender op z'n rug te hebben en zal ongetwijfeld een lokaal jong zijn. Deze GPS-locators zijn op verschillende plekken in Nederland, waaronder in de Oostvaardersplassen, op jonge vogels geplakt voor vervolgonderzoek.
Tijdens de ronde door het bos terug naar de auto kwamen we nog enkele Edelherten tegen en liet de autofocus me in de steek toen ik het bewijsmateriaal voor een groepje overvliegende Beflijsters wilde verzamelen. Bewijsmateriaal is het, overtuigend ook, maar een afdrukje zal niemand ervan aan z'n muur willen hebben ;-)
De Natte graslanden liggen tegen een woonwijk aan en de rit erheen doet vaak de wenkbrauwen fronsen; voor een natuurexcursie is de route vrij ongebruikelijk, maar uiteindelijk komt het goed en sta je ineens oog in oog met een gebied vol vogels. Allerhande soorten eenden en steltlopers bevolken het gebied en op de route naar de hut schalt de zang van soms wel tien Cetti's zangers je vanuit elke hoek tegemoet. Verder waren er ook meerdere Rietzangers aanwezig en hoorden we zowaar een Snor vanuit een stuk oud riet. Op meeuwengebied waren er flink wat Pontische en vier Zwarkopmeeuwen te genieten. Wat betreft die Cetti's zangers: de soort is hier inmiddels zeer algemeen, maar een degelijke zichtwaarneming vraagt, vanwege de schuwe aard van het beestje, het nodige doorzettingsvermogen en geduld. Vandaag lukte het echter een toonbaar plaatje te produceren. Gezien alle moeite zou je toch eigenlijk een spectaculairder vogeltje verwachten, maar ook soberheid en subtiliteit moeten op waarde worden geschat, nietwaar?
We vervolgden onze route over de Oostvaardersdijk, alwaar we wederom een Blauwborst en kortstondig enkele Baardmannen in het vizier kregen. Tijdens een wandeling naar één van de hutten, werden we verrast door een zwijgzame (vrouw?) Nachtegaal, die door het riet en een kaal struikje skulkte. Ik denk dat dit de eerste keer is dat ik in het voorjaar een Nachtegaal in beeld kreeg die geen geluid produceerde en die je dus op zicht vond. Ook met geluid is dat doorgaans een hele opgave, dus dit was een erg leuke verrassing.
Op een parkeerplaats langs de Oostvaardersdijk bevond zich, net als vorig jaar rond deze tijd, een mooie Rouwkwikstaart. Ondanks dat het niet meteen een soort is om niet-vogelaars mee in de wolken te krijgen, kon ik 'm toch niet laten liggen en de vogel werkte ook nog eens erg leuk mee.
Boven het Tussenwater was nog steeds in elk geval één Dwergmeeuw aanwezig, maar die vloog te ver weg om echt leuk te zijn. Dan maar, in het kader van de traumaverwerking (valt reuze mee, hoor ;-)) door naar de parkeerplaats bij het bezoekerscentrum aan de Lelystadzijde. We parkeerden ongeveer op de plek waar het afgelopen zaterdag zo mis ging, ik nam voor de verandering mijn telefoon mee en ditmaal bestond het ontvangstcomité uit een zingende Gekraagde roodstaart. Rustig wandelend kwamen we uiteindelijk uit op het pad naar de Schollevaar, dat in april wel wordt omgedoopt tot "Blauwborstboulevard". Ook vandaag werd de naam eer aan gedaan; we zagen en hoorden er meerdere, waarvan een paartje op korte afstand in het gras foerageerde. Normaal gesproken eisen de mannetjes de volle aandacht op en zou je haast vergeten dat er ook vrouwtjes Blauwborst bestaan, dus daarom was het extra leuk om ook eens het veel minder bekende kleed van een vrouwtje te kunnen bestuderen. Op onderstaande foto's heb ik ze even naast elkaar gefotoshopt, gewoon omdat het kan ;-). Er flapten hier overigens ook enkele Zeearenden rond, voor de broodnodige afwisseling.
We eindigden onze dag op de beide Praambulten, waar zich ook weer enkele Zeearenden alsmede o.a. twee vossen, vele Edelherten en een Havik lieten zien.
Nadat ik Henk weer in Almere had afgezet (bedankt voor de gezellige dag!) ging ik nog even kort een kijkje nemen bij de meeuwenhotspot van Almere, De Vaart. Het is werkelijk krankzinnig hoeveel Pontische meeuwen daar rondvlogen. Natuurlijk is Lelystad de grootste kolonie van deze relatief nieuwe Nederlandse broedvogel, maar hier wordt maar weer eens duidelijk dat het wel heel hard gaat met deze mooie meeuwensoort. Ik zag er zeker 30, maar waarschijnlijk wel meer. Ze vlogen overal.
"Note for the gull nerds": Ik trof ook nog een wat verwarrende Kleine mantelmeeuw. Ik blijf moeite houden met het bepalen van de juiste generatie veren bij met name jonge vogels. Onderstaande vogel viel meteen op door postuur en de al gele snavel, en bij een open vleugel contrasteerden de zwarte rand met armpennen (met lichte toppen) behoorlijk met de mantel. De handpennen waren ook vrij donker en niet erg gesleten, met bovendien ronde toppen en ook de tertials leken in mijn ogen donker, jonger en dus tweede generatie. De vogel zat echter op grote afstand, dus ik moest het doen met kijker en foto's (het grote indekken is begonnen, zoals jullie horen ;-)). Het lijkt me echter flink aan de vroege kant voor een zo ver dorgeruide 2KJ fuscus (Baltische mantelmeeuwe), dus ik interpreteer dit vast niet goed. Wie corrigeert/schiet te hulp?
U begrijpt nu vast ook waarom ik hier nooit gasten mee naar toe neem; het moet wel een beetje leuk blijven ;-)