Gisteren mocht ik tijdens de volgende privétrip met Nynke, haar moeder en haar zoontje van tien jaar op pad en werd het een dag die een onverwachte wending kreeg. Op de oorspronkelijke "bestelling" stond de inmiddels klassieke uilen- en roofvogelronde door het noorden. Echter, toen we iets dieper op de wensen in gingen, leek een andere optie wellicht passender. Wat ze graag wilden was in ieder geval een mooie uil voor de zoon (na een spreekbeurt werd het tijd om er eens één in het echt te zien) en daarnaast enkele kleurrijke en/of grote, aansprekende soorten in mooie gebieden. Echte vogelaars met een soortenlijstje waren het niet, dus dan kan ik op zoek gaan naar Fraters en Strandleeuweriken, maar dan leek mij dat een combinatie van bijvoorbeeld Zeearend en Kraanvogel veel meer tot de verbeelding zou spreken. Toen ik hen dat voorstelde, waren ze daar zeer mee eens, waarbij het dan wel fijn zou zijn dat de Bosuil meteen zou meewerken. Het zien van één van de soorten was toch wel prioriteit en als deze uil afwezig zou blijken, zouden alsnog richting Waddenkust "moeten" om in ieder geval die wens in vervulling te laten gaan.
Vorig weekend maakte hij ons nog even subtiel doch pijnlijk duidelijk dat we nooit als vanzelfsprekend uit mochten gaan van z'n aanwezigheid, maar vandaag zat 'ie er weer gewoon: het mannetje Bosuil! Dit uiteraard tot groot enthousiasme van mijn gasten van vandaag, want deze vogel is altijd buitengewoon relaxed en laat zich werkelijk ongekend mooi zien. Als je nog nooit een uil hebt gezien, zal het niet makkelijk worden om er ooit één beter te kunnen bekijken dan deze. We konden derhalve met een gerust hart de route omgooien en op zoek gaan naar andere soorten!
Een wandeling door het bos achter deze uil was goed voor een ultiem lentegevoel. Er werd naar hartenlust gezongen, gebaltst, gehakt en territoriaal geruzied. We zagen geen heel bijzondere soorten, maar het was desalniettemin bijzonder fijn om alle "gewone" bossoorten actief te zien en te horen. Erg leuk waren vooral de Grote bonte spechten, die zeer druk waren met vooral elkaar.
Na de fijne bosronde zetten we dus niet koers naar de Waddenkust, maar werd het Zuidlaardermeer de volgende bestemming. Hier stond vooral één soort op het programma: de Zeearend. In voorbereiding op het aanstaande broedseizoen hangen de vogels zo af en toe al rond het nest, maar lang niet altijd. Vandaag bleken ze bijvoorbeeld niet thuis, maar na een tijdje kwam het gelukkig toch goed: één vogel kwam hard aanvliegen, passeerde het nest en vloog richting Onnen, alwaar hij/zij (dat kon ik niet met zekerheid zeggen) ontzettend hoog opschroefde en uiteindelijk uit zicht verdween. Het was een wat korte waarneming, maar genoeg om, na een kop koffie met perencake, het gebied tevreden te verlaten en richting Zuidoost-Friesland te rijden.
De doelsoort voor de middag was duidelijk: na de vele berichten over de Kraanvogels en de indrukwekkende trek die het zuidoosten van Nederland geschampt heeft, wilden ze heel graag de soort met eigen ogen zien. Dat wat toch wel beschouwd kan worden als de kernpopulatie van Nederland (en de plek waar Kraanvogels overigens standvogels zijn) bevindt zich in Zuidoost Friesland en hoewel er enkele tientallen vogels jaarrond verblijven, zijn ze lang niet altijd makkelijk te vinden.
Wij vielen echter met de neus in de boter. Een korte wandeling bracht ons te midden van meerdere rondvliegende groepen en groepjes, die prachtige slow motion baltsvluchten uitvoerden en daarbij ook zeer luidruchtig waren. De show duurde ongeveer een kwartier, waarna het het volgende uur ineens heel rustig was. Het zijn dus echt maar een paar momenten per dag waarin de hormonen opspelen en wij waren gelukkig op het juiste moment op de/een goede plek!
De rest van de wandeling was dus relatief rustig, op nog een foeragerend paartje Kraanvogel na. Nu de doelsoort hier al vrij snel "binnen" was, gingen we op zoek naar nog wat andere krenten. Dat bleek echter niet heel simpel; ondanks de fijne weersomstandigheden was er weinig activiteit in de lucht en ook in het bos was het vrij stil. Een paartje Kraanvogel was nog wel zo vriendelijk recht over ons (doch tegen de zon in; het is ook nooit goed ;-)) over te vliegen en daarmee de kwaliteit van de waarnemingen van de soort nog wat op te schroeven!
Verder zagen we nog een Havik, een Roodborsttapuit, Goudhanen, Kuifmezen en ontwaarde ik een wit stipje bovenin een struik, dat een Klapekster bleek te zijn. Voor het geval u me niet gelooft, voeg ik hier het overtuigende bewijs van de laatstgenoemde en zeldzaamste soort uit het rijtje bij!
Inmiddels vorderde de middag gestaag en in een poging om nog wat roofvogels in beeld te krijgen, besloot ik nog een laatste ritje langs wat kansrijke locaties in te plannen. En dat leverde zowaar een onverwachte apotheose op die ons allen nog wel even bij zou blijven! Het was weliswaar geen roofvogel die de show stal, maar het waren wederom Kraanvogels. Niet de eersten van vandaag, maar ditmaal waanden we ons haast in een BBC-documentaire! Naast een klein boerderijtje vonden we een paartje dat slechts oog had voor elkaar en deed waarop je hoopt in deze tijd van het jaar, maar wat je maar zelden zo goed te zien krijgt: de beroemde paringsdans! Ruim twee minuten lang konden we getuigen zijn van een waanzinnig schouwspel dat ons ademloos deed toekijken. Dat wil zeggen, tijdens het ademloos toekijken hield ik de camera wel op de vogels gericht, wat resulteerde in een wellicht iets te groot aantal foto's. Hier een ruime selectie, zodat u enigszins deelgenoot kunt worden van wat wij live mochten meemaken!
Mocht u nog meer willen zien, ik heb nog ongeveer 150 andere plaatjes in de aanbieding ;-). Dit zijn van die momenten die je kippenvel bezorgen en je nog maar eens doen beseffen dat ook de natuur in Nederland fantastisch is en we zuinig moeten zijn op dit soort pareltjes. En dat zuinig zijn houdt ook in dat we straks, wanneer deze paringsdansen hebben geleid tot nesten, eieren en uiteindelijk jongen, extra rekening moeten houden met het welzijn van deze vogels. Over enkele weken begint de kwetsbare en cruciale tijd, dus bij deze een oproep om daar bewust en zorgvuldig mee om te gaan, zodat we in de toekomst kunnen blijven genieten van deze schitterende soort gewoon in ons eigen land! Afstand houden is in deze tijd (helaas) een tweede natuur aan het worden, maar die gewoonte kunnen we hier nu in positieve zin aanwenden (alleen 1,5 meter is in dit geval net iets te weinig ;-)).
Dit kon eigenlijk niet anders dan de afsluiting van de dag betekenen; mooier zou het echt niet worden. Tevreden namen we dus afscheid en konden terugkijken op een mooie dag buiten met enkele zeer tot de verbeelding sprekende soorten!