Ik (Martijn) ken de persoon met wie ik gisteren op pad mocht, Stephan, al meerdere jaren. Ruim vier jaar geleden stonden we namelijk al samen vanaf de Plancius albatrossen en pinguïns te zoeken op weg naar Antarctica tijdens een reis die ik mocht begeleiden. Destijds vertelde hij mij al dat hij als "missie" heeft om alle soorten die in de ANWB-vogelgids "Vogels van Europa" staan een keer te zien. Dat hoeft volgens zijn eigen spelregels niet per se in Europa te zijn, dus tijdens de vele reizen over de wereld die hij tot dan toe al had en sindsdien heeft gemaakt, is hij inmiddels een heel eind gekomen. Er ontbreken nog ruim 30 soorten, waaronder... Bokje! Nadat ik Stephan al eerder eens aan Taigaboomkruiper had geholpen, leken de omstandigheden nu goed om een poging te wagen om weer een kruisje in zijn boek te kunnen zetten. Voor een gids zijn dergelijke excursies altijd behoorlijk spannend. Althans, ik vind ze best spannend. Als het gaat om één wenssoort, die bovendien niet heel makkelijk en behoorlijk onvoorspelbaar is, ligt er toch net even wat meer druk op dan "normaal". Dat wil zeggen: Misschien leg ik mezelf die druk wel op, want meestal doen mijn gasten er alles aan om die druk weg te nemen en begrijpt men uiteraard als geen ander dat je in de natuur niets kunt regisseren.
De keren dat ik zelf Bokjes mooi aan de grond heb gezien (want dat wil je natuurlijk als het een nieuwe soort betreft) zijn ook slechts op de vingers van een hand te tellen, wat het voor mij extra spannend maakte. Dit was niet even een routineklusje, zo gezegd. Hoewel het, als je de sociale media bekijkt, lijkt alsof ze "overal" zitten, is mijn ervaring dat als je maar vaak genoeg buiten bent, je ze vanzelf wel een keer tegenkomt (99 van de 100 keer opvliegend), maar dat wanneer je ze speciaal zoekt het toch flink lastig kan zijn. Ik had echter twee keer geluk gehad in de Kop van Noord-Holland, steeds bij winterse omstandigheden, dus besloot ik daar af te spreken met Stephan.
Het was een fijn weerzien met een zeer fijne persoonlijkheid, wat we nog vuriger deed hopen dat de missie zou slagen.
Om een uurtje of tien startten we onze zoektocht en stuitten meteen op de eerste Watersnippen, een IJsvogel en twee Grote gele kwikstaarten. Ook dat zijn soorten die passen bij de omstandigheden en de locatie, maar waren vandaag niets meer dan leuke bijvangsten.
Voornamelijk vanuit de auto begon het grote open slootjes checken. We zagen gedurende onze tocht zuidwaarts vele tientallen Watersnippen, meerdere Witgatjes en al snel dienden ook de eerste Houtsnippen zich aan. Ook dat is een typisch en geweldig winterfenomeen; de vogels verlaten tijdens sneeuw en vorst de beschutte plekken waar ze zich doorgaans ophouden en foerageren vaak open en bloot in tuinen of in slootranden. Ineens zie je dan hoeveel er eigenlijk in ons land verblijven en heb je de mogelijkheid om ze eens tot in detail te bekijken. In de auto blijven is dan wel het devies, wat sowieso verstandig is. Het levert een win-win-situatie op: je ziet de vogels beter en langer en je verstoort nauwelijks.
Deze waarnemingen waren natuurlijk al schitterend en het werd alleen maar mooier met o.a. een man Blauwe kiekendief, Toendrarietganzen, twee mannetjes Nonnetje, een enorme groep met Vinken, Kepen, Putters, Ringmussen en Rietgorzen boven een zadenrijk veldje en Watersnippen... Steeds meer en helaas louter Watersnippen. De zo gewenste soort liet inmiddels akelig lang op zich wachten. We begonnen ons af te vragen hoeveel Watersnippen je eigenlijk moet inwisselen om recht te hebben op één Bokje ;-)
Inmiddels waren we bijna drie uur bezig met vooral slootjes turen. Het was erg spannend, er was genoeg te zien en we hadden ook steeds het idee dat we dichterbij kwamen (wat dat ook mocht betekenen...) maar dé soort bleef al met al wel uit. Toen we op het punt stonden ten prooi te vallen aan de zeer gevreesde slootjesmoeheid (u kent het wel), viel mijn oog ineens op een setje wel heel felle rugstrepen. Oké, ik kan het heel spannend maken, maar ik wist het natuurlijk meteen. BEET! Ik riep Stephan, die even verderop een slootje stond af te speuren en kort daarna waren er de ellebogen (die nieuwe high-five), de vreugde en de opluchting (dat laatste vooral bij mij ;-)). Een schitterend BOKJE vertrouwde geheel op z'n schutkleuren en liet zich waanzinnig bekijken! Missie geslaagd en de snippendag was compleet!
Nadat we wat foto's en een filmpje hadden gemaakt, lieten we de vogel maar snel weer alleen. Uiteraard mag je best genieten van dit soort unieke momenten, maar het is wel verstandig om niet langer dan noodzakelijk te blijven. De vogels hebben tegenwoordig de tijd wel nodig om te foerageren om deze vorstperiode te kunnen weerstaan. De vogel wordt in ieder geval zeer hartelijk bedankt voor dit prachtige moment!
We waren inmiddels aardig in de buurt van een locatie waar zich al langere tijd een tweede kalenderjaar Grote burgemeester ophoudt. We besloten even kort een gokje te wagen, en ook dit pakte fantastisch uit. We zagen bij aankomst de vogel al meteen zitten tussen vooral Stormmeeuwen. Even later vloog de groep door onduidelijke oorzaak even kort op om meteen weer in hetzelfde weiland neer te gaan, maar dat gaf ons ook de gelegenheid om de vogel in vlucht te zien. Eigenlijk zijn ze dan het mooist met hun mooie crèmekleurige kleed, de compleet witte vleugelpunten en de typische roze snavel met zwarte punt. Dit betekende geen nieuwe soort voor Stephan, maar wel een nieuw kleed. Ook leuk, want zo'n jong ziet er echt wel anders uit dan de adulte exemplaren op Spitsbergen.
Een korte wandeling op 't Schor leverde verder niet veel meer op en we besloten dan ook om het hierbij te laten. Het doel was meer dan bereikt, beter gaat het niet meer worden, dus dan kun je beter stoppen ;-). Stephan, dank voor de leuke dag en hopelijk kunnen we binnenkort nogmaals en even succesvol een hiaatje uit je vogelboek "wegwerken"!
Wilt u ook op zoek naar een lang gekoesterde wenssoort of wilt u gewoon een dagje vogels kijken in een gebied naar keuze met één van onze gidsen? Kijk dan voor de mogelijkheden van privé-excursies eens hier!