Ilona Buth is inmiddels een vaste afneemster van privé-excursies. Het gezelschap dat ze meeneemt is enigszins wisselend, maar neefje Lars mag zich inmiddels ook een vaste waarde te noemen. Lars' vader Mark completeerde het groepje van vandaag en met hen mocht ik ditmaal de schitterende Weerribben in op zoek naar vlinders, libellen en andere "beestjes" (het gezelschap heeft een zeer brede interesse, wat heel leuk is).
De grote gemene deler van alle voorgaande excursies is niet moeilijk vast te stellen: Het waren immer buitengewoon gezellige, goede en soortenrijke dagen waarbij we vrijwel altijd alles zagen wat vooraf op het denkbeeldige wensenlijstje prijkte. De chemie is op alle fronten goed, zo gezegd, en dat beloofde dus alvast veel voor deze dag.
We ontmoetten elkaar nabij een locatie waar we goede hoop hadden op het zien van dé specialiteit in deze tijd van het jaar en de reden waarom vele vlinderliefhebbers naar dit gebied afreizen: De superzeldzame en endemische ondersoort van de Grote vuurvlinder. De ondersoort "batava" vliegt louter en alleen hier en in enkele aangrenzende gebieden en is naast prachtig mooi ook knap lastig te vinden. Het is echt niet zo dat je "even" heen gaat en de soort binnen tikt (ik formuleer het trouwens nu zo, maar heb eigenlijk een gruwelijke hekel aan deze term in combinatie met het zien van soorten). Een combinatie van plekkennis, goede omstandigheden en een portie geluk moet je ten deel vallen. Onze "track record" is echter indrukwekkend, als we zo onbescheiden mogen zijn. Tijdens alle excursies die voor deze soort zijn opgezet, zagen 'm tot nu toe ook daadwerkelijk. Daarbij moet wel worden aangetekend dat we de laatste drie keer steeds slechts één exemplaar zagen; voor je gevoel is het dan wachten op de keer dat het toch eens mis gaat...
Maar... ik was natuurlijk op pad met de familie Buth; die combinatie is een winnende gebleken en zou dat ook na vandaag blijven, kan ik alvast verklappen.
Ach, ik hoef eigenlijk niet veel meer te vertellen: Onderstaande beauty hadden we binnen tien minuten na aanvang van de excursie in beeld!
Éen van de basisregels van excursies is dat je eigenlijk niet moet beginnen met het hoogtepunt, maar gezien de aard van de soort, overtrad ik die regel in volle overtuiging en met alle plezier ;-). De plek waar dit pareltje rondvloog bleek echter ook voor andere zeldzame (libellen)soorten zeer productief. Naast een zingende Wielewaal en een eerste, overvliegende Purperreiger zagen we hier o.a. een Sierlijke witsnuitlibel, enkele Gevlekte witsnuitlibellen, Vuurlibellen, Bruine korenbouten, Bruine- en Vroege glazenmakers maar ook Gouden- en Moerassprinkhanen en een Ringslang (die laatste alleen door Lars). Een Begin (met hoofdletter), dus!
Precies op deze dag was ook Marnix met een Birdingholland.nl-groep in het gebied. Ook voor hen was de Grote vuurvlinder doelsoort nummer 1, dus na een telefoontje stonden ze even later ook te genieten van de soort en konden wij weer verder. Volgende stop was het befaamde Woldlakebos. Steeds weer als je daar komt, sta je versteld van de aantallen libellen die daar rondvliegen. Tijdens de uurtjes struinen die volgenden zagen we enorme aantallen Zwarte- en Bloedrode heidelibellen, Gewone pantserjuffers, Variabele waterjuffers, Viervlekken, Vroege glazenmakers, Bruine korenbouten, maar ook de landelijk zeldzame Kempense heidelibellen waren inmiddels in grote aantallen uitgeslopen. Daarnaast zagen we meerdere Gevlekte glanslibellen, die soms op de voor de soort kenmerkende, nieuwsgierige wijze vlak voor ons stil hingen. Dan klinkt het alsof het een kwestie is van richten en afdrukken met de camera, maar het scherpstellen op een kleine soort in een landschap vol afleiding (voor de autofocus, dus), in combinatie met de geringe tijd die je wordt geboden en het licht maakt dat er toch de nodige krachttermen vloeiden toen we probeerden deze zeldzame soort te vereeuwigen.
We kwamen gek genoeg twee keer een enorme en zeer aggresieve larve tegen. De eerste keer ging het om een Spinnende watertor (die zich met letterlijk klappende kaken op je vinger stortte als je te dichtbij kwam!), de tweede keer op een geelgerande watertor (die even bloeddorstig was). Indrukwekkende dieren en dat ze de schrik van al het kleine onderwaterleven zijn, begrijpen we inmiddels maar al te goed!
Het Woldlakebos is een heerlijk gebied waar je niet uitgekeken raakt. De soort waar we extra alert op waren en die als enige van de echte emblematische soorten nog miste was Grote weerschijnvlinder. We zagen er in totaal wel 5, maar helaas was geen van de exemplaren zo vriendelijk om af te dalen en plaats te nemen op een drol op het pad, een bezwete arm of een mineraalrijk stukje grond. We moesten het doen met overvliegende exemplaren, met kun kenmerkende, zwevende vlucht. Daarentegen zagen we wel de volgende Ringslang, een schitterende en zeldzame Muskusboktor, enkele Sierlijke witsnuitlibellen, enkele Purperreigers en twee Roerdompen, waarvan één op het pad!
Een bezoek aan de Weerribben op een mooie dag is niet compleet zonder een rondje in een fluisterboot. Ook de familie Buth was daar wel voor te porren en zo voeren we aan het eind van de middag in haast een haast on-Nederlands mooi gebied tussen o.a. de vele Bruine korenbouten en Blauwe breedscheenjuffers. Het voelt haast een beetje Amazone-achtig, zeker in combinatie met het wat drukkende weer dat ons de hele dag al vergezelde. Hoogtepunt van de vaartocht was de door de scherpe Lars opgemerkte jonge Ringslang, die ons vanaf een boomstronkje (waarop ook Otter-uitwerpselen (?) lagen) een tijdje bestudeerde.
Hiermee kwam een einde aan weer een zeer geslaagde dag. Ik kan nu al niet wachten op de volgende afspraak met de Buthjes; wordt vast vervolgd!