Een dag na de prachtige middag langs de Waddenkust stond alweer de volgende privé-excursie op het programma. Lotte had haar vriend Sven een dag vogels kijken met Birdingholland.nl cadeau gedaan en had wat betreft de omstandigheden het geluk aan haar zijde: de dag die we reeds drie weken geleden hadden geprikt bracht een zonovergoten, haast ouderwetse Nederlandse "winterdag" met temperaturen dichtbij nul maar tegelijk wel staalblauwe luchten en weinig wind. Het Waddengebied, met z'n weidse wildernis en sfeervolle vergezichten is sowieso al het mooiste gebied van Nederland, maar op een dergelijke dag komt haar schoonheid (in mijn hoofd is het gebied een vrouw, hoewel ik niet weet of dat grammaticaal correct is ;-)) extra goed tot z'n recht. Lotte en Sven wilden echter een dag met afwisseling en we begonnen derhalve niet op de zeeklei, maar op het zand en in de bossen rondom Bakkeveen. Na een prachtige zonsopkomst trof ik het stel daar om 9 uur en werden de eerste twee uur van de dag goed besteed in het schitterende gemengde en steeds ouder wordende bos rondom de Slotplaats.
Op een kortstondige waarneming van een Middelste bonte specht na lieten de spechten het wat afweten (die zijn ook erg stil in deze tijd van het jaar en leiden daardoor een wat onopvallend bestaan), maar hun afwezigheid werd ruimschoots gecompenseerd door een grote variatie aan "klein spul": Vinken, Kepen, Goudhanen, Vuurgoudhanen, Glanskoppen, Zwarte mezen, Kuifmezen, maar ook grote groepen Koperwieken en de wat gewonere bos- en tuinvogels zorgden ervoor dat we ons niet verveelden.
Op weg naar het middagprogramma langs de Waddenkust brachten we, net als gisteren, weer even een kort bezoek aan de Ransuilen. We zagen er in totaal zeven, waarvan sommige zich echt geweldig lieten zien. Voor Lotte en Sven waren dit hun eerste uilen ooit en het enthousiasme was dan (begrijpelijkerwijs) ook niet van de lucht!
Na een geslaagde ochtend stond de middag dus, zoals dat tijdens de novembertrips inmiddels haast gebruikelijk is, in het teken van de Friese kwelders, maar we maakten eerst nog even een tussenstop in het Lauwersmeergebied. Hier hoopten we op Baardmannetjes, maar die waren niet bereid zich goed te laten zien; ze zaten ons te "treiteren" op enkele meters afstand, lieten regelmatig hun roep horen maar kwamen niet genoeg omhoog om van een degelijke waarneming te kunnen spreken. Wel zagen we op afstand moeder Zeearend in een kale boom zitten, zagen we de eerste Blauwe kiekendief van de dag, kregen we een Dodaars in de telescoop, hoorden we wat Waterrallen gillen en zagen we meerdere Wilde Zwanen, zowel overvliegend als ter plaatse op een akker.
Zoals inmiddels meermaals beschreven zijn de Friese kwelders the place to be voor de winterspecialiteiten die het Noorden van Nederland zo befaamd maken, hoewel je wel wat geluk moet hebben met hoe goed de soorten zich uiteindelijk laten zien. Wat dat betreft is de zondagmiddag wellicht niet het meest veelbelovende moment voor een bezoek vanwege het feit dat dan bovengemiddeld veel mensen (en honden) rondwandelen. Voor noordelijke begrippen kon je het deze zonnige zondag bijna druk kunnen noemen. Een Randstedeling zou echter eerder het woord "uitgestorven" op dezelfde situatie plakken; hier wordt het verschil in perceptie van het begrip "drukte" in de verschillende delen van ons toch betrekkelijk kleine land altijd overduidelijk ;-)
Hoe dan ook, vol goede moed liepen we rond een uur of twee, vlak voor het "gouden uurtje" (het moment waarop de laaghangende winterzon zorgt voor een goudgele gloed over de typische kwelderbegroeiing), het gebied in. In eerste instantie leek het inderdaad een stuk rustiger qua vogels dan we de voorgaande weken gewend waren, maar toen we het piertje opliepen zag ik van verre een valkje boven zee vliegen en al heel snel werd het vermoeden bevestigd: het was een jong Smelleken, het kleinste roofvogeltje van Europa. Een erg leuke waarneming van een erg leuke en lang niet makkelijk te vinden soort!
Even verderop scanden we het gebied en daarmee begon een uurtje dat mijn gasten maar ook ik ons nog lang zullen heugen. Het spektakel dat we voorgeschoteld kregen was dermate indrukwekkend dat je soms even niet wist waar je moest kijken. De hoofdrolspelers: Velduilen!
Het begon met een relatief verre waarneming van een eerste jagende vogel. Dat was al erg leuk en we waanden ons al een gelukkig gezelschap, maar al snel werd het nog beter. Vlak voor ons dook namelijk de volgende Velduil op en deze ving al snel een muis. Niet alleen wij zagen dat gebeuren, ook een Torenvalk had het opgemerkt en wat volgde was een agressieve aanval van de valk op de uil vlak boven ons hoofd! De uil riep daarbij voortdurend, hield in eerste instantie de prooi stevig vast maar toen de Torenvalk niet van ophouden leek te weten liet de Velduil de muis uiteindelijk vanaf grote hoogte los. Deze werd vakkundig opgevangen door de Torenvalk, die ermee verdween, de uil uitgeput achterlatend. Deze vloog terug naar het gebied en streek neer op bij te komen van de schrik en de inspanning. Een werkelijk waanzinnig tafereel, dat eigenlijk niet goed in foto's is te vatten. Hier een schamele poging...:
Het was een waarneming om stil van te worden, maar omdat het licht juist nu pas op z'n mooist was en er nog wel wat meer in het vat leek te zitten (er doken steeds meer vliegende uilen aan de horizon op!) besloten we om nog een tijdje te blijven en een dwarsdijkje op te lopen. Hier hadden we het licht in de rug en hoopten we op wellicht nog wat waarnemingen voor de eeuwigheid. Welnu, die kregen we! We telden op een gegeven moment ELF Velduilen tegelijk in de lucht (wat betekent dat er wellicht nog veel meer in het gebied zaten), en ze gaven ons een show die niet snel meer overtroffen zal kunnen worden. We zagen vogels jagen, rusten, ravotten in de lucht, we hoorden ze roepen, kortom: we zijn "klaar" met de soort voor de rest van ons leven. Strik erom, af, compleet, klaar, beter wordt het niet!
Bent u er nog? Excuses voor de overdaad; ik kon even niet kiezen. En dan te bedenken dat ik nog lang niet alle foto's hier heb geplaatst en enkele honderden foto's heb weggegooid: het was fantastisch en dan blijf je maar afdrukken ;-)
Uiteindelijk hebben we onszelf toch ontworsteld aan het uilengeweld en konden we ook nog even oog hebben voor wat andere soorten die om aandacht vroegen. Om te beginnen een IJsvogel zoals je die het meest ziet (roepend wegvliegend) en verder een mooie Kleine zilverreiger en een jonge Blauwe kiekendief.
Ook met de kwelderzangvogels kwam het op de valreep nog goed, want toen we voldaan en onder de indruk van wat we zojuist allemaal hadden aanschouwd terugliepen naar de auto viel mijn oog nog op een klein groepje Sneeuwgorzen, waar zich zowaar ook nog een zeer Tamme IJsgors in ophield! Naast de al eerder waargenomen Oeverpiepers en Veldleeuweriken maakte dat de dag ook op dat vlak meer dan noemenswaardig!
Dit zijn zo van die dagen dat je ondanks de lage temperaturen in de auto toch een tijdje zit na te gloeien en ik geloof dat ook Lotte en Sven iets dergelijks hebben gevoeld! Graag tot een volgende keer; de lat ligt nu in elk geval zeer hoog!
