Ik regel wel vaker last minute excursies, maar zo last minute als de privé-excursie van gisteren (woensdag) tot stand kwam was volgens mij een record. Omdat ik ineens een dag beschikbaar was én de weersverwachtingen prima waren, nam ik in het kader van "Niet geschoten is altijd mis" contact op met inmiddels vaste gast en steevast topgezelschap Ilona. Zij had enkele weken eerder een aanvraag gedaan die ik met pijn in het hart en vanwege een volle agenda moest afslaan, maar nu er plotsklaps ruimte kwam, leek zij mij wel een persoon die, gezien haar karakter en enthousiasme, in staat is om met een vorstelijke zwaai de agenda leeg te vegen en daarnaast ook mensen weet aan te zetten hetzelfde te doen. Aldus geschiedde: Op dinsdag om 9 uur stuurde ik haar een berichtje, om 9.30 uur was alles in kannen en kruiken en de volgende dag om 8.30 uur trof ik niet alleen Ilona, maar ook Kenny en neefje Lars aan op één van onze vaste ontmoetingspunten en waren we helemaal klaar voor een dagje vogels kijken in het noorden. Geweldig! En ondanks dat de wind eigenlijk nog iets te krachtig was voor het pure voorjaarsgevoel en de richting eigenlijk nog net wat te veel noordelijke componenten in zich had, voelde het wel alsof het een dag zou worden die zou kunnen lijken op het voorjaar zoals we (vogelaars) dat zo graag zien. Een dag waarop er opeens een spannende soort "uit de lucht kan komen vallen" en waarop je dus de hele dag scherp moet blijven. De wensenlijst van de drie bestond overigens uit drie soorten: Steltkluut, Rode wouw en Zeearend en met die missie op zak reden we in eerste instantie richting Matsloot, onder de rook van Groningen. Deze polder bestaat uit moeras en uitgestrekte rietvelden en de bijbehorende soorten lieten zich dan ook al snel gelden: Roerdomp, Snor, Bruine kiekendief, Blauwborst, Rietzanger, Visdief en opvallend veel Gierzwaluwen (de afgelopen dagen kwam ik ze nog maar sporadisch tegen) hielden ons het eerste half uurtje leuk bezig.
Van Matsloot slingerden we via een binnendoorroute (met o.a. een grote groep Kramsvogels, waartussen alleen Ilona kort een Beflijster opmerkte) naar de Onlanden. Een mooi mannetje Paapje verwelkomde ons en eenmaal geparkeerd en aan de wandel ging het hard met de dagsoorten. Al snel diende ook de eerste wenssoort van de dag zich aan: We zagen in totaal liefst zes Steltkluten. De vogels foerageerden wel op aardige afstand, maar leken zich daar wel zo thuis te voelen dat nestbouw en paring tot de bezigheden behoorde. Veelbelovend, dus!
Verder zagen we o.a. Geoorde fuut, Havik, Groenpootruiter, Regenwulp, Witgat en waren ook de rietsoorten weer van de partij. Met name de Blauwborsten zijn hier zeer goed vertegenwoordigd en verlokken elkaar tot voortdurende "song battles", waarbij ze alle schuwheid lijken te verliezen!
Ik hield tijdens het "moerasvogelen" uiteraard ook constant de lucht in de gaten en zag dat het er inderdaad spannend was. Ondanks dat de meeste vogels erg hoog zaten (hét grote nadeel van staalblauwe luchten) en het gros van de overvliegers Buizerds betroffen, leek het de moeite om even de tijd te nemen en het verblijf in de Onlanden te verlengen met de duur van in ieder geval een kop koffie en een stroopwafel. Dat bleek de eerste en tevens niet de laatste goede beslissing van de dag, want prompt bleek de volgende roofvogel die vanuit westelijke richting aan kwam glijden eens geen Buizerd, maar... een Rode wouw! En vlak daarna passeerde, zij het op flinke afstand, maar toch:... een volwassen Zeearend! Samenzweerders en complotdenkers zouden me hier onmiddellijk beschuldigen van een in scene gezet kwartiertje, maar geloof me: De regering noch 5G had hier iets mee van doen, het was gewoon de ronde aarde en Moeder Natuur die onze gebeden blijkbaar verhoorden!
Dit zadelde ons wel op met een "probleem": omdat we de drie doelsoorten inmiddels hadden gezien, zou het Zuidlaardermeer, dat oorspronkelijk op de planning stond, wellicht niet zo veel meer toevoegen. De opties tegen elkaar afwegend en kansen berekenend, besloten we om ons geluk in de laatste uren van de dag te beproeven aan de zuidkant van het Lauwersmeergebied. Het was even een stukje rijden, maar dat gebied is niet alleen prachtig, het is op mooie voorjaarsdagen ook een plek waar je gemiddeld net even iets meer kans hebt op een verrassing dan ergens anders.
Ook deze beslissing bleek een schot in de roos, hoewel je natuurlijk nooit weet wat een andere route zou hebben opgeleverd. Eenmaal in Lauwersmeer aangekomen en aan de wandel hadden we al snel de eerste leuke dagsoorten in het vizier: Appelvink, Baardman, Tuinfluiter, Boompieper en Snor, alsmede vele Buizerds en Bruine kiekendieven maakten het aangenaam toeven. Ineens zag ik in een ooghoek een korte confrontatie tussen een kleinere roofvogel en een lokale Bruine kiekendief. De vogel oogde zo klein en slank dat ik eerst zelfs een Torenvalk vermoedde, maar toen ik de kijker op het tafereel zette, schrok ik me een ongeluk: daar vloog een jonge man Steppekiekendief! Snel probeerde ik aanwijzingen te geven en foto's te maken tegelijk, maar de vogel vloog, zoals het een Steppekiekendief eigen is, keihard en laag door en helaas van ons weg. Zoals iedereen met camera zal herkennen, blijkt ook mijn lens een voorliefde te kennen voor rietpluimen en takken, dus op de korte momenten dat de kiekendief boven het riet uit kwam, wist ik vooral scherpe plaatjes te maken van ontluikende wilgjes en rietsigaren. Pas toen de vogel eigenlijk al veel te ver weg was, kreeg ik 'm enigszins te pakken, maar licht, afstand en luchttrilling maakten goede foto's toen al onmogelijk. Om één en ander nog enigszins toonbaar te maken heb ik hier de hele oogst bij elkaar in één lelijk plaatje geplakt, waarbij met wat moeite nog net het zeer slanke silhouet, de oranje onderdelen, de relatief lange, smalle staart met het kleine witte stuitje, de donkere oksel en armpennen in combinatie met de lichte en spitse handvleugel en de wat donkerdere kop te zien zijn, met name op de lichtere plaatjes onderin de compilatie. Helaas is het bewijs "wat mager" (ik heb de vogel echter veel beter in de kijker gehad dan deze plaatjes doen vermoeden), maar dit zijn wel de momenten waarvoor je in april buiten bent! Overigens hebben mijn gasten de betreffende vogel gezien, maar ook voor hen ging dit allemaal wel erg snel. Één troost: hun volgende Steppekiekediefwaarneming zal al gauw een beter zijn ;-).
Maar de koek was nog niet op, want even later stonden we zowaar oog in oog met een andere zeldzaamheid: Buidelmees! Twee vogels lieten zich werkelijk prachtig zien, waarbij meteen duidelijk was dat hier zeer waarschijnlijk ook gebroed gaat worden. Even waren we in de illusie dat we iets exclusiefs hadden gevonden, maar al snel zagen we dat de vogels blijkbaar al wel breder bekend waren. Vaak betekent dat weinig goeds voor het welzijn van de vogels, maar ik ga nog steeds uit van het goede in de mens en hoop dat eventuele vervolgwaarnemers/fotografen het welzijn van deze kwetsbare vogels boven een goede foto zullen stellen, net als wij dat deden. En met wat geduld hoef je echt niet naar de vogels te bewegen maar komen ze vanzelf naar jou toe. Kijk maar:
Het begon zo toch aardig de kenmerken van een topdag te krijgen, zeker toen we ook nog twee overvliegende Zeearenden in beeld kregen! Op de uitkijkheuvel was het echter toch vooral winderig en fris en op een Oeverloper en vele Brandganzen na vrij leeg, dus we hielden het daar derhalve snel voor gezien.
We besloten af te sluiten op een plek waar we tijdens voorgaande excursies nog niet eerder waren geweest: de Zoutkamperplaat. Dit gebied, met de combinatie van struiken, bomen en open plekken, is erg leuk voor voorjaarsdoortrekkers, maar lag net iets te veel op de wind om er prettig te kunnen vogelen. Saai was het allerminst, want ook hier zagen we twee (andere) Zeearenden (beide onvolwassen en een stuk dichterbij dan de andere exemplaren vandaag; dit vooral tot tevredenheid van Lars), een Smelleken (ook weer kort en snel weg jakkerend, zoals bijna altijd bij die soort) maar ook mooie Gekraagde roodstaarten, Tapuiten, Veldleeuweriken, Gele kwikstaarten en zowaar een mannetje Beflijster in een nog flink grote groep Kramsvogels.
Hiermee kwam een einde aan een prachtige en gezellige vogeldag, eentje die eindelijk een beetje riekte naar het voorjaar waar we zo naar snakken. Ilona, Kenny en Lars: Veel dank voor vandaag en hopelijk tot snel!