Om te voorkomen dat ik (Martijn) in een gat zou vallen na de afgelastingen van de beide zeetochten dit weekend (au...!), besloot ik afgelopen donderdag een last minute excursie naar de (Zeearenden van de) Oostvaardersplassen in te plannen. Wat fijn is het dan dat er vrijwel binnen een dag een busje mensen beschikbaar was dat me de zondag door wilde helpen. Waarvoor nogmaals de hartelijke dank ;-). Hoofddoel van de dag was het zien en hopelijk fotograferen van Zeearenden. De soort zit zoals we allemaal weten flink in de lift en in het gebied waar het zo'n 20 jaar geleden allemaal begon is die stijging nog steeds het meest zichtbaar: op het moment verblijven er waarschijnlijk zo'n 12 vogels, het merendeel jonge/onvolwassen exemplaren. We hoopten natuurlijk een flink percentage van de aanwezige vogels in beeld te krijgen alsmede op enkele fotomomenten. Dat eerste lukte redelijk, dat tweede aanzienlijk minder; wat we ook probeerden en waar we ook stonden: de vogels bleven steeds op behoorlijke afstand. En dat terwijl de dag nog zo bizar begon. Op weg van Zuidhorn naar de Oostvaardersplassen had ik namelijk afgesproken om één van de deelneemsters op te pikken. Op een zielloze P&R bij Leek stond ze op me te wachten toen ik aan kwam rijden. Ik stapte even uit om de benen te strekken, keek omhoog en in het nog zeer matige ochtendlicht zag ik op grote hoogte een vogel met ferme vleugelslagen in zuidwestelijke richting flappen. Drie keer raden wat het was...
Je zou dit kunnen opvatten als een veelbelovend voorteken, maar met terugwerkende kracht bleek dit in ieder geval de meest verrassende waarneming van de dag ;-). Wat overigens niet betekende dat we geen leuke dag hadden; in tegendeel! Eenmaal in het gebied aangekomen startten we met een stevige wandeling naar de Schollevaar. Onderweg hoorden we al veelvuldig de doelsoort van mijn Groningse "liftster": Cetti's zanger. Je kunt het je wellicht niet voorstellen als je in het midden of zuiden van ons land woont, maar voor ons noordelijke vogelaars blijft Cetti's zanger een soort om vrolijk van te worden. Zo algemeen als ze inmiddels zijn in gebieden als de Biesbosch en ook Oostvaardersplassen, zo "zeldzaam" zijn ze nog in de noordelijke provincies, maar de verwachting is dat dat over een paar jaar ook wel anders zal zijn. Andere noemenswaardige soorten waren o.a. Bruine kiekendief, Matkop, Slechtvalk en een fikse aankomst van Smienten. Eenmaal in de hut de Schollevaar was het wel meteen prijs met Zeearenden. We zagen er zeker 3 of 4, waarvan zeker één eerstejaars vogel. Helaas bleven ze dus op afstand, wat een beetje het thema van de dag zou worden. Ook waren er enkele Pontische meeuwen aanwezig.
Teruglopend zagen we nog enkele vliegende Zeearenden, maar vanwege de afstand was het niet vast te stellen om hoeveel verschillende individuen het precies ging. Na de koffie met appelkruimeltaart (!) verplaatsten we ons naar de Grauwe Gans. Ondanks dat dit een plek is waar toch vaak Zeearenden vertoeven, slaagden wij erin de vogels hier volledig te ontlopen. Wel was er genoeg andere afleiding: Kemphanen, Grutto's, Zwarte ruiters, Bonte strandlopers, een Krombekstrandloper, meerdere Pontische meeuwen en enorme aantallen eenden (vooral Slobeenden en Wintertalingen) zorgden in ieder geval voor een indrukwekkende biomassa. Een vrouw Havik zorgde voor de nodige paniek.
De Oostvaardersdijk leverde nog een verre Zeearend en nogmaals de nodige Pontische meeuwen op. Het blijft toch mooi om te zien hoe hard de aantallen van deze voormalige zeldzaamheid hier zijn toegenomen!
De volgende stop was de Kleine Praambult. Ook hier zagen we wederom zeker drie Zeearenden, maar ook deze bleven weer op fikse afstand, wat in iets mindere mate gold voor een volwassen Slechtvalk. De zoogdieren van het gebied lieten zich aanmerkelijk beter bewonderen. Zo zagen we twee Vossen rondstruinen en waren de Edelherten al flink bronstig!
Inmiddels was de middag ver gevorderd en deden we een laatste poging voor Zeearend in "De Kluut", omdat er daar in de buurt één leek te landen. Helaas konden ook hier de camera's in spaarstand blijven; we troffen een vogel maar... een beetje te ver weg ;-). Na al vele Cetti's zangers te hebben gehoord deden we hier nog een dappere poging om er eentje in beeld te krijgen, maar ook die soort maakte het ons (uiteraard) niet makkelijk, waardoor het bleef bij een dappere maar toch enigszins mislukte poging. Maar de laatste soort van de dag leverde mij nog wel een persoonlijk leermomentje op, want ik had nog nooit gezien dat de onderstaartdekveren van die soort zo getekend zijn!
Al met al was het een erg gezellige dag met de nodige Zeearenden, maar we hadden heel graag gehad dat in ieder geval één vogel zich zou hebben laten zien zoals ze dat toch wel regelmatig doen. Maar om er maar eens een cliché in te gooien: het is natuur en natuur is niet te regisseren. Een waarheid als een Zeearend!