Iedere vogelaar kent het fenomeen wel: een soort of enkele soorten die niet gek zeldzaam zijn, maar die je simpelweg niet of nauwelijks in de kijker weet te krijgen. Soorten die op wonderlijke wijze in de greep zijn gekomen van een combinatie van domme pech en een blinde vlek. Soorten die vogelaars om je heen lijken te zien zo gauw ze hun hoofd buiten de deur steken, maar waar jij alle statistieken mee weet te tarten en vrolijk omheen blijft vogelen. Zelf kan ik (Martijn) een boek schrijven over mijn krankzinnige weg naar de waarneming van mijn eerste Stormvogeltje. Toen dat uiteindelijk lukte, en dat ook nog op een eigen Birdingholland.nl Noordzeetocht, werd ik letterlijk overvallen door een combinatie van opluchting en emotie. Er zijn maar weinig foto's zie objectief gezien zo bagger zijn maar die me zo'n fijne herinnering bezorgen als deze (want er staat om de vreugde compleet te maken nog een Pontische meeuw op ook ;-)):
Inmiddels hebben we al heel wat van deze "frustratiesoorten" voor onze gasten weten weg te werken, maar er zijn ook nog steeds enkele soorten waarmee we nog een appeltje te schillen hebben. Vogelaar Erik kwam gisteren (zaterdag) voor de tweede keer deze winter vanuit Zuid-Holland naar Groningen in de hoop dat ik hem een (mooi!) Frater kon laten zien. En om gewoon een dagje lekker de zinnen te verzetten en wintervogels te kijken, uiteraard. En om maar meteen met de deur in huis te vallen: We zijn nog niet klaar met ze! Frustrerend genoeg zagen we bij de eerste poging in december alleen enkele vogels langs vliegen, maar vandaag zagen we ze überhaupt niet! En dat terwijl het er toch op leek dat de de soort afgelopen weken redelijk "te doen" was en we ze inmiddels ook aan meerdere gasten hebben kunnen laten zien. Heel vervelend, dat soort dingen, maar dat is het risico van het vak en wellicht het begin van een grappig verhaal (want frustratiesoorten hebben uiteindelijk ook iets grappigs, zeker gezien de relativiteit van het "probleem"), een running gag maar ook een verhaal dat zeker een keer een happy end gaat krijgen. Maar vandaag dus nog even niet ;-(
Maar was het dan alleen kommer ende kwel? Uiteraard niet. Een dag vogels kijken langs de Waddenkust staat garant voor veel vogels en altijd ook enkele winterspecialiteiten die in de rest van Nederland niet of veel moeilijker te vinden zijn. We begonnen op de kwelders ten westen van het Lauwersmeergebied, daar waar het dus had moeten gebeuren voor wat betreft de Fraters. Hun afwezigheid werd gecompenseerd door een aantal soorten dat een gemiddelde vogeldag al tot een groot succes zou maken: Velduilen, Oeverpiepers, IJsgorzen, Sneeuwgorzen, Veldleeuweriken, Strandleeuweriken en als zeldzaamste soort, zeker gezien de locatie, een Grauwe gors!
Eenmaal terug bij de auto en tijdens het smeden van de vervolgplannen viel mijn oog via een dichtbij jagende Blauwe kiekendief op een enorme groep vogels boven enkele winterveldjes. Soms zijn het niet de soorten die een waarneming memorabel maken, maar de aantallen en het fenomeen en dit was daar een schoolvoorbeeld van. De groep bleek namelijk te bestaan uit zeker 500-600 Holenduiven, in gezelschap van minimaal even zo veel Kauwen (waaronder meerdere Noordse) en Roeken, zeker 1000 (maar waarschijnlijk meer) Spreeuwen, een klein groepje Strandleeuweriken en meerdere, niet nader gedetermineerde vinkachtigen. Het zag er van afstand al spectaculair uit, maar toen we via wat sluipweggetjes uiteindelijk dichterbij wisten te komen, waren we getuigen van iets wat ik in ieder geval nog nooit eerder had gezien. Zoals vaker op dergelijke plekken was de groep als geheel vrij ril en schuw, dus zo nu en dan vloog het geheel op, tekende de lucht zwart van de vogels om vervolgens weer in het klaarblijkelijk zeer voedselrijke veldje te dalen en dan grotendeels te verdwijnen. Ik ben altijd al erg in mijn sas met losse waarnemingen van Holenduif (een onderschatte soort!) en Noordse kauw, maar deze aantallen waren adembenemend en nieuw voor mij (en voor Erik ook, uiteraard)! Het is lastig om de sfeer van een dergelijk fenomeen goed over te brengen, maar hier een kleine poging, met de focus op de Holenduiven.
We vervolgden onze route westwaarts en kwamen daarbij uit bij de kwelders van Ternaard. Daar kregen we de volgende, flinke groep Sneeuwgorzen voorgeschoteld en bleef een evengrote groep Strandleeuweriken net wat te ver weg foerageren voor een foto.
De kwelders en buitendijkse gebieden ten noorden van Blija en Ferwerd zijn altijd spannend en zeer vogelrijk, maar leverden ditmaal geen heel spectaculaire soorten op. We moesten het doen met ongeveer 6 Blauwe kiekendieven (waaronder 3 adulte mannen), een overwinterende 2KJ Lepelaar en vele ganzen, eenden, Kieviten, Wulpen enzovoort.
Een laatste poging voor Fraters op de pier van Holwerd mislukte, zoals reeds gemeld, jammerlijk (wel weer een Blauwe kiekendief of drie; dit zijn hier momenteel de meest algemene roofvogels samen met Buizerd en Torenvalk), dus namen we ons verlies en besloten we de dag af te sluiten in het Lauwersmeergebied. De weg daarheen leverde nog een Sperwer alsmede een mooie Witbuikrotgans op!
De haven lag er vredig en rustig bij, maar werd nog wel opgesierd door een nieuwsgierige Zeehond en een zeer tamme Roodhalsfuut. De vogel dobberde tegen de kant en leek ons met nieuwsgierigheid en in ieder geval zonder enige vorm van angst of wantrouwen gade te slaan. Moeten ze vaker doen, die vogels!
De route langs de Groninger zijde van Nationaal park Lauwersmeer bracht ons nog mooie "close encounters" met o.a. Wilde- en Kleine zwanen en druk jagende en visetende mannetjes Brilduiker. Die laatste zijn prachtige eenden, die naast wintergast doorgaans ook best schuw zijn. Het was dan ook een buitenkansje om de soort van dichtbij te kunnen zien jagen!
Aangezien we voorlopig nog niet met groepjes op pad zullen kunnen, hebben we nog mogelijkheden om privé met u op stap te gaan. Mocht u daar wel een keer zin in hebben, kijk dan hier voor de mogelijkheden en prijzen!