De situatie rondom "het C-woord" (we hebben de ongeschreven regel dat we hierover tijdens excursies met geen woord reppen; een vogelexcursie is per slot van rekening 100% ontspanning en 100% gedachten verzetten) noopt ons nog steeds om de excursies zoals die normaal gehouden zouden worden te verplaatsen of om te bouwen. Voor ons inmiddels klassieke en erg populaire spechtenweekend in de Achterhoek kozen we voor het laatste. We maakten de groepjes flink klein (maximaal vier personen) en hakten de dag in tweeën, om op die manier toch nog een zo groot mogelijk aantal mensen binnen de geldende richtlijnen te kunnen voorzien van het in deze tijd meer dan ooit zo broodnodige verzetten der zinnen. Dit hield in dat Lazar en ik (Martijn) beiden vier keer met een klein groepje het bos en ook vier keer de groeve in gingen, met als gevolg uiteraard vier keer een verschillende belevenis en vier verschillende soortenlijstjes. De grote gemene delers waren echter de soorten die alle groepen mooi te zien kregen, waarvan er twee echt wel uitsprongen: Zwarte specht en Oehoe. De laatste is in deze tijd een zekerheidje omdat ma uil op de eieren zit en een kijkwand ons toestaat om daarvan mee te genieten zonder ook maar enige vorm van verstoring. Ook de Zwarte spechten zijn nu druk in de voorfase van broeden en daarbij worden enkele gaten geïnspecteerd en broedklaar gemaakt. De vogels in "ons" bos kiezen al jaren voor een vaste nestlocatie letterlijk pal langs een druk wandel- en fietspad. Ze zijn daardoor gewend geraakt aan mensen en aandacht (ze vallen nogal op; zelfs vele niet-vogelaars stoppen even om te kijken en zich te verwonderen) en dat zorgt ervoor dat je, als je maar rustig blijft staan, de vogels gewoon doorgaan met waar ze mee bezig zijn, de holtes in en uit vliegen, soms recht boven je hoofd gaan zitten en zich nauwelijks wat aantrekken van de soms toch flink grote aantallen bewonderaars. Normaal gesproken moet je natuurlijk erg voorzichtig zijn met nesten en menselijke aanwezigheid (er zijn slechte voorbeelden van aan te halen), maar deze plek is inmiddels zo bekend en deze vogels zijn er zo aan gewend dat het hier absoluut geen kwaad kan. Iedereen blij, de spechten stoïcijns en mooi bijeffect is dat mensen die deze vogels hebben gezien daarna niet weer op zoek hoeven naar vogels die er waarschijnlijk veel minder prijs op stellen; mooier dan hier ga je ze waarschijnlijk toch niet meer zien, wat de rust van andere vogels elders ten goede komt. Win-win, heet dat. Dit even als verhaal achter de foto's en waarom we het verantwoord vonden om deze spechten (en de foto's) te laten zien. Hieronder een selectie plaatjes van de twee dagen, waarbij er ook een aantal soorten aan de lens wist te ontsnappen. Zo zagen we bijvoorbeeld ook Vuurgoudhanen, Raven, Roeken (in deze hoek van het land noemenswaardig), Groene specht, Kleine bonte specht (alleen op de zaterdagochtend en wederom zeer kort; het blijft veruit de lastigste specht!), Havik, Grote lijster, Slechtvalk en vloog er op zaterdag een Grote vos (zeldzame dagvlinder) langs bij de Steengroeve. Grote afwezige was de Kortsnavelboomkruiper; de afgelopen jaren een zekerheidje was maar die we dit jaar met geen van de groepen in beeld konden krijgen. Als ze er al zaten, waren ze in ieder geval zwijgzaam en wisten ze zich zeer goed te verbergen tussen de vele "gewone" Boomkruipers. Sowieso was het dit jaar een stuk stiller in het bos dan we gewend waren; wellicht waren de relatief lage temperaturen daar debet aan. Volgend jaar hopelijk beter met deze soort, maar al met al kijken we tevreden terug op een mooie aftrap van het voorjaar!
