Mijn gasten van vandaag (Janny Smid en gezelschap) suggereerden dat ik deze titel maar moest gebruiken voor het ongetwijfeld wat lastig interessant te maken verhaal van deze volgende excursie. Want hoewel ik de eerste zou zijn om een eventueel boetekleed aan te trekken: Aan het feit dat het vandaag helaas een beneden gemiddelde excursie was, kon ik daadwerkelijk weinig doen. We werden namelijk, tegen de verwachtingen in, geteisterd door omstandigheden die vogels kijken wel heel erg lastig maken: hardnekkige en langdurige, dichte mist... We zagen bijna de gehele dag geen of slechts enkele handen voor ogen en u kunt zich voorstellen dat dat de soortenlijst enorm negatief beïnvloedde. Dikke, vette pech, heet dat, maar gelukkig was het humeur van mijn gasten onbreekbaar en hadden we achteraf en met de omstandigheden in het achterhoofd in ieder geval een heel gezellige en nog alleszins redelijke dag. Het verhaal laat zich echter wat korter vertellen dan gebruikelijk en het aantal en de kwaliteit van de foto's zijn ook niet om lange brieven over naar huis te schrijven. Je weet dat dit soort dagen erbij hoort, maar vervelend is het natuurlijk wel, zeker en vooral voor mijn gasten van vandaag.
We ontmoetten elkaar dus in de mist nabij het bos van ons inmiddels haast vaste startpunt en meteen was al duidelijk dat de kille omstandigheden een verlammende werking leken te hebben op het vogelleven. Op wat roffelende Grote bonte spechten na was het akelig stil in het bos en tot overmaat van ramp leek ook de Bosuil lekker warm binnen te willen blijven. Op de heenweg staarden we dus naar een leeg gat, toen we op de terugweg nog een ultieme laatste poging deden, kwam de vogel wonder boven wonder precies uit het gat omhoog. Dat was dan toch wel een fijne meevaller!
In de hoop dat het aan de kust wellicht wat helderder zou zijn, reden we vervolgens richting het Lauwersmeergebied (dat was sowieso al het idee, overigens). Het tegenovergestelde bleek echter waar: het trok eigenlijk alleen nog maar verder dicht. Ook op de kwelder was het behelpen. Wel was de sfeer er verstild en enigszins mysterieus; hoe anders dan het hier doorgaans is. De ganzen leken ook behoorlijk van slag en gedesoriënteerd door de omstandigheden; grote groepen vlogen luidruchtig rondjes en leken niet goed te kunnen inschatten wat een goede plek zou zijn om te landen. Op één van de piertjes doemden uit de mist voor ons twee andere, behoedzaam bewegende vogelaars op. Dat duidt meestal op iets wat de moeite waard kan zijn en dat bleek: twee Sneeuwgorzen scharrelden in het aanspoelsel en lieten zich, zoals we de soort doorgaans gewoon is, heel leuk zien!
De aanwezige andere vogelaars vertelden ons ook dat ze kort geleden nog 3-4 Velduilen hadden zien vliegen. Uiteraard in de mist maar dat zou onze pret in ieder geval niet drukken. We besloten er dus even wat extra tijd in de stoppen en dat betaalde nog uit ook! Nadat ik de soort inmiddels twee keer had gemist, lukte het uitgerekend op deze grijze dag wel. Het kan natuurlijk zijn dat ook de uilen wat verward waren door de dichte wereld, maar het was wel een prachtige, sfeervolle ervaring om de vogels uit de mist te zien opdoemen en soms op korte afstand van ons te zien landen/zitten!
Ook dit mag gerust een meevaller worden genoemd en dat gold ook voor de waarneming van een Ransuil in een conifeer in het dorp. Halverwege de middag stond de teller, ondanks de dichte mist, dus toch al wel op drie uilensoorten!
De rest van de middag verliep echter iets minder succesvol. We konden de Oehoe en zelfs de Roodhalsfuut mede door het belabberde zicht niet vinden en aan leuke ganzen hoefden we überhaupt niet te denken: het zicht in de polders was vaak minder dan 100 meter...
Wonder boven wonder hadden we aan de Groninger kant van het Lauwersmeer ineens een half uurtje met iets dat toch echt op een vergezicht leek; we werden er haast duizelig van, maar grepen de kans aan om bij het Oude Robbengat de talloze zangvogels te bekijken die daar op de natte weides rondscharrelden. Het ging hier om honderden Graspiepers (die zijn alweer flink in beweging), en tientallen Veldleeuweriken, Kneuen, Putters, Witte kwikstaarten en meerdere Rietgorzen. Hiertussen vonden we zowaar twee Rouwkwikstaarten! "Helaas" betrof het wel vrouwtjestypes, die iets minder makkelijk herkenbaar zijn, maar we konden o.a. de gemiddeld donkerdere mantel, donkere stuit, verder doorlopende zwarte kopkap en donkergrijze flanken goed onderscheiden!
Na deze kortstondige opleving trok het alweer snel dicht en na nog een wandeling, die niets noemenswaardigs opleverde, besloten we ons gewonnen te geven. Het was inmiddels ook al 17 uur, dus we hebben ons nog behoorlijk dapper geweerd ;-). Ja, jammer, dus, maar gezien de omstandigheden hebben we er nog het beste van weten te maken, lijkt me. Janny en vrienden, bedankt voor het optimisme en de gezelligheid; we proberen het later nog wel een keer en in ieder geval tot op de boot!
Comments