Gisteren (donderdag) had ik (Martijn) de eer om met de broers René en Martin en aanhang op stap te mogen langs de noordkust. Echter, iedereen die gisteren buiten is geweest, en zeker iedereen die buiten is geweest en woonachtig is in de westelijke of noordelijke helft van het land, weet dat de omstandigheden, in de meest positieve formulering mogelijk, uitdagend waren. Met name in de eerste helft van de dag stond er een wind met kracht 8-9, met daarbij ook nog een regenfrontje dat overtrok. Normaal gezien is dat weer om met een kleedje op de bank een Netflixserie te bingen of er een goed boek bij te pakken, maar gelukkig waren mijn gasten gisteren niet voor één gat te vangen: zij zagen net als ik wel de charme in de uitzonderlijkheid. En dus ontmoetten we elkaar in Zuidhorn om vervolgens samen richting de Waddenkust te rijden. Het doel vandaag was iets anders dan gemiddeld: mijn gasten waren puur fotografen. We gingen dus op zoek naar zo veel mogelijk mooie fotomogelijkheden, uiteraard liefst wel van soorten die je niet zo snel voor een fotohut en/of in de buurt van Amsterdam/Amersfoort (waar ze vandaan kwamen) aantreft. Daarnaast genoten ze ook van het weidse Friese en Groninger land, dus probeerde ik de route ook langs zo veel mogelijk binnenweggetjes te laten gaan om de schoonheid van het noordelijke land zo goed mogelijk naar voren te laten komen. Niets mis met een beetje opgedrongen chauvinisme, nietwaar? ;-).
Zoals u weet mag u tijdens een privé-excursie helemaal zelf bepalen wat u doet, waar u heen gaat en hoe de dag wordt ingedeeld. Er is één kanttekening: mocht er ergens een Roodhalsgans mooi en relatief makkelijk te zien zijn, dan is dat een verplicht onder deel van de dag ;-). Gelukkig moet ik de eerste natuurliefhebbers die een pesthekel hebben aan deze soort en het liefst meteen wegkijken nog tegenkomen, en ook vandaag werd mijn voorstel om te beginnen met een poging om deze fijne soort te fotograferen gelukkig enthousiast ontvangen. En tot ons geluk vonden we de vogel snel. Het was even manoeuvreren om de vogel, overigens dezelfde als afgelopen weekend, fotografeerbaar in beeld te krijgen en de beukende wind en dichte bewolking zorgde ervoor dat het zelfs vanuit het busje nog best lastig was om er een toonbaar resultaat uit te persen. Echter, de omstandigheden en de zeldzaamheid in ogenschouw nemend, konden we best tevreden zijn met deze start van de dag. Het is in ieder geval een soort die je niet zo snel (lees: nooit) voor een fotohut zult aantreffen, en daarmee een unieke kans!
Nadat we hier de nodige tijd aan hadden besteed, reden we de Anjumer Kolken in en bleek al snel dat de storm de vogels behoorlijk onrustig maakte. Hoe rustig we ook aankwamen rijden en hoe zorgvuldig we ook probeerden te manoeuvreren, bijna alle vogels vlogen al op ruim voor we ook maar enigszins dichtbij waren. Dit was totaal niet wat ik gewend ben en was behoorlijk atypisch (ganzen zijn bijvoorbeeld normaal gesproken prima te benaderen) en tegelijk natuurlijk best vervelend als je wilt fotograferen.
Een flink aantal potentiële fotomomenten ging dus verloren, maar gelukkig lukte er ook wel het één en ander. Zo troffen we, relatief dichtbij, één van de laatste paartjes Wilde zwanen aan. Deze twee vogels zitten al enkele weken op min of meer dezelfde plek. Zouden ze wellicht blijven en misschien zelfs een poging gaan doen tot broeden?? Het zou heel mooi en vrij uniek zijn; we houden het in de gaten!
Ook de vele Goudplevieren in het gebied waren onrustig en lieten zich lastig benaderen. Vanwege de snoeiharde wind zaten ze vaak ook tussen de vegetatie en de kloeten klei, zodat we ze vaak ook pas te laat opmerkten. Hier enkele vogels die nog enigszins te doen waren.
Al slalommend kwamen we uiteindelijk in de Bantpolder uit, waar het niet alleen keihard waaide (de storm was inmiddels op haar hoogtepunt), er was ook een regenfront aan het overtrekken. Verre van ideale vogel- en foto-omstandigheden, natuurlijk, maar ook nu lieten we ons niet uit het veld slaan en kregen we nog best leuke kansen voor foto's van o.a. Wintertaling (daarvoor zat ik een verkeerde hoek) en Pijlstaart.
Bij de rit door de polders kwamen we uiteindelijk terecht bij een paar zandbulten die blijkbaar op één of andere manier aantrekkelijk waren. Er zaten namelijk aardig wat Graspiepers en Witte kwikstaarten op en omheen, waarmee we ons een tijdje konden vermaken in afwachting van betere tijden (lees: beter weer).
De pier van Holwerd en de buitendijkse gebieden nabij Blija zaten best vol vogels, maar zoals eerder gezegd: de storm maakte het op alle fronten lastig om te fotograferen en vooral om dichtbij te komen. Zelfs onze rijdende schuilhutten, normaal toch een garantie voor weinig tot geen verstoring, werd al vroeg opgemerkt en steevast gezien als groot gevaar. Heel vreemd en een best jammer ook. Het "bakkie troost" kon dus letterlijk worden genomen en de door Rene zelf gemaakte slagroomtruffels verzachtten nóg meer ;-)
In de loop van de middag, echter, keerde het tij (letterlijk en figuurlijk). De wind nam wat in kracht af en de zon begon zelfs door te breken. Toen we ook nog eens oog in oog kwamen te staan met een mooie groep Grutto's en IJslandse Grutto's, met daarbij wat Bonte strandlopers en de eerste twee (nog niet uitgekleurde) mannetje Kemphanen, was het simpelweg genieten!
Na deze fijne sessie konden we meteen aanschuiven bij de volgende kleurrijke verschijning die voor de verandering eens rustig bleven foerageren: Smienten. Deze soort is juist behoorlijk schuw maar gaf ons nu rustig de gelegenheid om van de subtiele kleurschakeringen te genieten. Let eens op de koptekening van de mannetjes: sommige hebben eenduidelijke, wintertaling-achtige groene veeg over de kop, andere hebben daartoe een aanzet en bij weer andere ontbreekt deze groentint helemaal. De eerste categorie levert nogal eens wat vraagtekens op bij vogelaars en wordt nogal eens onterecht verdacht van hybride invloeden. Niets is echter minder waar, dit is simpelweg individuele variatie.
Nu de zon scheen en we toch dichtbij waren, brachten we nog een hernieuwd bezoek aan de plek van de Roodhalsgans. De vogel liep er nog en inderdaad in beter licht, maar net iets verder weg. Het was desalniettemin een fijn weerzien.
Omdat de wind nu iets was gaan liggen (om nou te zeggen dat het rustig en aangenaam werd gaat wat ver...), besloten we aan het eind van de middag toch de gok te wagen om te proberen middels een wandeling buitendijks wat Velduilen op de foto te krijgen. Daarbij passeerden we ook de bulten van eerder die dag, waarop nog steeds kwikjes en piepers liepen, ditmaal droog en strak in pak.
Buitendijks was het zoals gewoonlijk prachtig, met de mooie en typische Waddenkleuren en zicht op de vuurtoren. En we vonden zowaar eerst wat Ransuilen (niet te fotograferen in de nog steeds zwiepende bomen) en vervolgens een aantal Velduilen! Fotografisch was het echter flink lastig; zowel wij zelf als de uilen hadden nogal last van de wind en waren daardoor flink lastig te volgen en in beeld te krijgen. Bovendien: Wanneer ze gingen zitten verdwenen ze al snel tussen de hoge pollen en was je ze kwijt en de stukjes die ze vlogen waren veel korter dan "normaal". Voor herhaling vatbaar, zodoende, op een moment dat de wind een beaufort of vijf zwakker is ;-), maar een aangenaam schouwspel was het natuurlijk desalniettemin!
Kortom: het was een onstuimige dag met uitdagende omstandigheden, die uiteindelijk toch nog best wat leuke fotomomenten heeft opgeleverd. Allen: hartelijk dank voor jullie doorzettingsvermogen en hopelijk tot in betere tijden op meerdere fronten ;-).
Opmerkingen