Het wil maar niet echt los komen met de (massale) voorjaarstrek. Vele vogelsoorten arriveren opmerkelijk later dan normaal en het aantal krenten in de vogelpap valt, gezien de tijd van het jaar, behoorlijk tegen. De "schuldige"? De hardnekkige, noordelijke stroming die ons land inmiddels al een flink lange tijd in z'n greep houdt. Als de wind 180 graden uit een andere hoek zou hebben gewaaid zou je niet alleen twee lagen kleding hebben kunnen afpellen, maar zou je tevens hoogst waarschijnlijk niet weten waar je zou hebben moeten kijken wat betreft schaarse en zeldzame doortrekkers. Maar helaas leven we (letterlijk en figuurlijk) in kille tijden en is het wat schrapen. Gelukkig schijnt daarbij wel de zon en zit je aan het eind van een vogeldag wel met een gloeiend hoofd op de bank; het voelt dan toch een beetje als eind april. Hoe dan ook, vandaag (zaterdag) mocht ik op pad met inmiddels vaste gasten Jeroen en José. Als vervanging voor een eerder geannuleerde groepsexcursie gingen we het Zuidlaardermeergebied in, maar wilden mijn gasten beginnen in het Noordlaarderbos om weer wat te oefenen met voorjaarsgeluiden. Het concert leverde vooral de te verwachten soorten op (denk daarbij aan Boompieper, Gekraagde roodstaart, Bonte vliegenvanger, Appelvink, Groene specht enzovoort), maar wat het meest zou bij blijven waren de in totaal drie waarnemingen van... Rode wouw! Ja, hoor, daar was 'ie weer en het heeft er inmiddels toch alle schijn van dat er tenminste één vogel maar wellicht zelfs een paartje gevestigd is in het gebied. Wat zou het leuk zijn als daaruit een broedpoging zou voortkomen, maar misschien is dat wel meteen wat te optimistisch gedacht...... We hebben nog wat tijd gestoken in het wellicht terugvinden van de vogel, maar dat bleek tevergeefs. Wel hadden we hiermee een wensvogel van Jeroen en José te pakken, dus de start van de dag was alleszins prima te noemen.
Na de bosochtend volgde de moerasmiddag en "deden" we de drie bekende onverharde, doodlopende wegen alsmede een kort rondje aan de westkant van het Zuidlaardemeergebied. We begonnen met dat laatste, alwaar we onder het genot van koffie en carrot cake konden genieten van o.a. een flinke groep Regenwulpen (wat een heerlijk geluid!) en een zingende Blauwborst, de eerste Kleine karekiet en enkele Groenpootruiters.
De eerste van de drie onverharde en doodlopende weggetjes het gebied in is niet per auto toegankelijk en vroeg dus wederom een wandeltochtje van ons. Sinds een ongelukkige misstap in een Franse kuil, nu bijna 16 maanden geleden, is José al bezig met revalidatie en nog steeds rolstoelgebonden, dus de eindjes lopen vragen iets meer van ons (en met name van Jeroen) dan bij een gemiddeld gezelschap. We werden echter flink voor onze inspanningen beloond, want aan het einde van de weg wachtten ons o.a. twee prachtige, dicht bij de weg foeragerende Steltkluten, enkele Zwarte ruiters, meerdere Geoorde futen, Zomertalingen en een Bosruiter. Kon minder!
Het laatste deel van de middag spendeerden we op en rond de laatste twee "insteken" in het gebied. Enkele opvallende zaken daar waren de vertrouwde, relatief grote aantallen weidevogels, de vele Geoorde futen, een overvliegende Slechtvalk, de doortrekkende en rondhangende Dwergmeeuwen, twee overvliegende Zwartkopmeeuwen en het feit dat ook wij nu zelf hebben vastgesteld dat het broedsel van de Zeearend definitief is mislukt :-(. Het nest is verlaten en het jong schijnt overleden te zijn. Wat ik begreep is dat er wordt onderzocht wat de reden is, maar dat het zou kunnen dat de oudervogels een aan vogelgriep lijdende gans te eten hebben gegeven aan het jong. Hoe dan ook, treurig en jammer, maar zo af en toe gebeurt zoiets. Na drie succesvolle jaren heeft het paartje ditmaal dus een rustige zomer en zullen ze het volgend jaar vast weer proberen. We zagen ze beide nog wel boven het gebied cirkelen en uiteindelijk ook rusten in een boom. Om met positief nieuws af te sluiten: vlak voor het eind van de excursie pikte José een groepje sterns op, dat vanaf het Zuidlaardermeer hard en hoog de polders in knalde. Ik kon ze nog net in de telescoop oppikken en wat ik daar zag, liet weinig ruimte voor twijfel: Het waren vier WITWANGSTERNS! Dit betekende de eerste waarneming van 2021 van deze soort waarvan de enige kolonie van Noordwest-Europa zich al jaren in deze polders bevindt, maar waarvan het toch steeds weer spannend is of en in welke aantallen ze "ons" weer weten te vinden. Blijkbaar is het de eerste vier, ondanks de frisse tegenwind, weer gelukt! Hopelijk druppelen er de komende dagen meer vogels binnen, op weg naar weer een mooi broedseizoen van deze echte, Groninger specialiteit!
Comments