Zoals al eerder gezegd: Het is een drukke tijd. Gisteren stond alweer de volgende privé-excursie op het programma, ditmaal met een vader en zoon uit Noord-Brabant, die een fikse reis over hadden voor een dagje vogels kijken langs de Waddenkust. Voor het geval u geen zin meer heeft om verder te lezen hier alvast de conclusie, en ik citeer enkele van hun uitspraken: "Het was supervet!". "Nog nooit zo veel mooie soorten op één dag gezien". "Dit landschap in deze omstandigheden, dit gaan we waarschijnlijk nooit meer mee maken! Fantastisch!"
En met die conclusies ben ik het hartgrondig eens! Als de omstandigheden die we deze dagen meemaken zouden kunnen praten, zouden ze ons vast en zeker constant en met luide stem roepen. "Kom naar buiten, ga de natuur in! Nu en juist nu!". Ik (Martijn) hoor die stem sowieso constant in mijn hoofd en ben dan ook enorm blij dat juist deze week de drukste van 2021 tot nu toe is qua excursies.
Vandaag mocht ik dus op pad met MJ en Pieter. Zij hadden als wens om uilen, roofvogels en wat typische wintersoorten te zien. Aangezien ze zelf diep in Oost-Brabant wonen, komen ze niet vaak in aanraking met de typische noordelijke kustvogels, dus daar viel nog flink wat te halen. Maar ook uilen stonden dus hoog op het verlanglijstje, dus begonnen we de dag in het bos, waar we hoopten dat "onze" Bosuil thuis was. Er valt over het algemeen prima afspraken te maken met deze vogel, want ook vandaag zat ie, tot grote vreugde van mijn gasten, keurig op ons te wachten!
Omdat dit zo makkelijk ging, besloten we nog even een wandeling in het bos te maken. Meteen bleek alweer dat het vandaag ook wel weer eens de moeite zou kunnen lonen om ijs- en sneeuwvrije plekken alsmede niet-bevroren slootjes te checken. Zo kwamen we in het bos soorten als Watersnip, Witgat en Houtsnip tegen. Die laatste zou een terugkerend thema worden; we zouden nog regelmatig vogels treffen!
Overige noemenswaardigheden waren roepende Middelste bonte spechten en Vuurgoudhaantjes, alsmede een ontmoeting met vriend en collegagids Bart-Jan ;-)
De volgende stop was bij de inmiddels beroemde Ransuilen. We konden echter met moeite enkele stukjes van vogels in de coniferen vinden, dus leek het erop dat we aangewezen waren op een reservelocatie. Echter, een uitermate vriendelijke maar achteraf ook net iets te enthousiaste bewoonster nodigde ons uit in haar achtertuin, alwaar drie vogels geweldig te zien waren. Ze was echter zo happig om ons de vogels te laten zien dat ze iets te luidruchtig en recht op de vogels afstormde, wat overduidelijk niet werd gewaardeerd. Hier was nog wat voorlichtingswerk te verrichten, maar de overigens zeer gastvrije dame weet nu dat ze zuinig moet zijn op en rustig moet doen bij haar tijdelijke tuinbewoners.
We lieten de vogels maar snel weer met rust en vervolgden onze weg. De volgende stop op het programma was de kwelder bij Moddergat, maar eerst checkten we nog even wat groepen ganzen langs de weg, hopend op een leuke zeldzaamheid. We werden beloond met een Witbuikrotgans (nieuw voor mijn gasten) en als "bijvangst" wederom twee Houtsnippen!
De ravitaillering bestond uit een mooie en passende hybride maaltijd: Koffie, Groninger koek en Brabantse worstenbroodjes! Toen we uiteindelijk onze hoofden over de Friese dijk van Paessens staken, werden we verrast door een werkelijk adembenemend winterwaddenlandschap. Sneeuw, ijsschotsen en een kraakhelder zicht op Schiermonnikoog en Ameland deed het voelen alsof je in een surrealistisch schilderij liep!
We vonden nog even geen Velduilen, de hoofdreden voor ons bezoek, maar kregen wel enkele voor Brabanders ook erg leuke, nieuwe soorten in de kijker: Een groep van ongeveer 30 Sneeuwgorzen en enkele Oeverpiepers, naast meerdere Blauwe kiekendieven, Veldleeuweriken en een groepje wat te ver vliegende zangvogels, die waarschijnlijk IJsgorzen waren.
Nadat we nog eens drie Ransuilen zagen verplaatsten we ons naar een tweede locatie voor Velduilen, iets westelijker. Hier aangekomen was het vrijwel meteen raak met zowel Velduilen (aanvankelijk nog ver weg) als een andere gewenste soort voor vandaag: Een groepje Strandleeuweriken vloog rond bij het parkeerplaatsje en foerageerde in weinig fotogeniek terrein, maar liet zich wel prima bekijken.
De Velduilen vlogen zoals gezegd nog wat te ver weg om echt genietbaar te zijn, dus besloten we een wandeling over de dijk te maken in de hoop wat beter zicht te krijgen op de op het oog voortdurend jagende vogels. Het landschap was ook hier weer geweldig en datzelfde gold voor het schitterende winterzonnamiddaglicht (drie keer woordwaarde). Langzaam maar zeker naderden we de plek die we op het ook hadden en daar aangekomen ontspon zich weer eens een natuurspektakel om niet snel te vergeten...! Zo'n vijf Velduilen waren aan het jagen, met daar omheen een aantal Blauwe kiekendieven en Torenvalken. Dit leidde voortdurend tot confrontaties, meestal op afstand. Op een gegeven moment, echter, zagen we een Velduil met een muis vlakbij omhoog komen. Wij waren blijkbaar niet de enige die dat opmerkte, want kort daarna volgden er meerdere gerichte aanvallen van een Blauwe kiekendief, die het voorzien had op de prooi. De uil weerstond deze aanvallen dapper, maar toen een Torenvalk het stokje overnam, werd het de Velduil na drie plaagstoten te veel. Deze liet de muis vallen en de Torenvalk graaide de muis na een felle duik uit de lucht en vertrok. Dit kleptoparasitisch gedrag is bekend van Torenvalken; zij zijn niet zelden sterker en feller dan roofvogels die een stuk groter en zwaarder zijn dan zijzelf. Met name Velduilen delven zo goed als altijd het onderspit, heb ik inmiddels meermaals proefondervindelijk vastgesteld. Het was voor ons in ieder geval een waanzinnige belevenis, die zich vlak boven ons afspeelde. Het was alsof we ons in een BBC-documentaire bevonden!
Dit was toch wel het hoogtepunt van een sowieso al prachtige Velduilenshow, met glansrijke bijrollen voor Torenvalken en vooral ook Blauwe kiekendieven. Voeg daar de sfeer en het prachtige licht aan toe, en u begrijpt dat het moeilijk weggaan was...
We dachten dat we het hiermee hadden gehad voor de dag, maar er wachtte nog een onverwacht toetje en een laatste nieuwe soort voor mijn twee gasten: we troffen in een polder nabij Holwerd namelijk een mooie groep Rotganzen met daarin enkele tientallen Toendrarietganzen alsmede één Kleine rietgans. Deze soort blijkt toch altijd weer even lastig als gewild tijdens excursies en werd ook vandaag met enthousiasme ontvangen!
Nu was het toch echt klaar en moesten we ook terug naar het verzamelpunt; MJ en Pieter moesten zich nog haasten om voor de avondklok terug in Brabant te zijn. Ik begreep echter dat ze keurig negen minuten te vroeg thuis waren ;-)
Mocht u ook zin hebben in een mooie dag Noord-Nederland of geheel iets anders, kijk dan even op de site of neem contact op.
Comments